یاس کبود۱۴

بعد از خوردن صبحونه، با خواهران تصمیم گرفتیم سفره هفت‌سین رو گوشه‌ای از محوطه دانشگاه، بچینیم…

با وجودِ آبشارهایِ طلایی خورشید و گرمایی را که به زمین هدیه می‌دادند، اما بادِ بیکار نمونده بود و در مقابلِ ذرات گرمابخشِ خورشید، خودنمایی می‌کرد…

میزی آوردیم، چفیه‌ای رو پهن و شروع به چیدن کردیم…
در آخر هم عکسی از ساداتِ شهید که چند ماه بود در دفاع از مرزهای کشور به شهادت رسیده بودند و خواهر این شهیدِ عزیز، همراهمون بود، زینت‌بخش سفره‌مون شد…

مهمون ناخووندمون شیطونی زیادی می‌کرد و سعی داشت، سفره رو به هم بریزه،،، چند سنگ رو به کمک و یاری طلبیدیم، شاید در مقابلِ اون، سفره رو محکم نگه دارند،،، اما شدتش هرلحظه بیشتر می‌شد و سفره رو با خود جمع می‌کرد،،، خواستم گوشش رو بپیچونم تا اون باشه و اول صبحی سربه‌سرمون نذاره اما از دستم فرار می‌کرد…
با این بادِ شیطون نمی‌شد سفره رو در فضایِ باز پهن کرد…

به دنبال جایی بودیم تا از آزار و اذیت جنابِ باد رهایی یابیم که با شنیدن حرفی که سرپرست گروه زدند،،، دهنمون از تعجب باز موند و با چشم‌های گرد شده نگاهش می‌کردیم…

باورمون نمی‌شد که یه کانکس برا نمازخونه در محوطه دانشگاه وجود داره… ما چون شب رسیده بودیم دانشگاه، محوطه و کانکس‌هایی که اونجا مستقر بودن رو ندیده بودیم…

نمازخونه رو نشونمون داد،،، یه کانکس حدود بیست متر، قالیچه‌های سجاده مانندی داخلش پهن شده بود…

دو نفر از خانم‌ها همراه آقایون به شناسایی منطقه رفتیم و بقیه موندن برای انتقالِ وسایلِ هفت‌سین به داخل نمازخونه…

غروب که رسیدیم، با گذر از خیابونهای سرپل‌ذهاب و دیدن صحنه‌های باورنکردنی از پارک‌های پر از کانکس، به دانشگاه پیام‌نور رسیدیم.

دانشگاهی که به دلیل داشتن ترک‌هایِ بزرگِ زلزله، قابل علم‌آموزی نبود و کانکس‌هایی برای آموزش، نمازخونه، آشپزخونه و سرویس‌های بهداشتی… در فضایِ بازِ دانشگاه گذاشته شده بود…

دو کانکس کنار هم قرار داشتند که مکان استراحت ما بودند.
هر کانکس دو اتاقِ دوازده متری داشت.
البته اینو بگم این کانکس‌هایِ دانشگاه پیام‌نور بهتر و بزرگتر از اونایی بودند که داخل شهر در اختیار مردم قرار داشتند با این حال زندگی در اونها با سختی‌هایی همراه بود…
یکی از کانکس‌ها برای آقایون بود و یکی برای خانم‌ها.

پایم رو داخل کانکس گذاشتم بااینکه زحمت کشیده بودن و هیتری در اون گذاشته بودن تا فضا برای اومدن ما گرم بشه ولی باز سرمای استخوان‌سوزی، تنت رو به لرزه درمیاورد…

بااینکه با خودمون پتو برده بودیم، ولی واقعا یه پتو جوابگوی سرمای اونجا نبود، بخاطر همین بعد از نیم ساعتی کلی پتو و یه هیتر برامون آوردند…

بخاطرِ تاریکی هنوز فضای اونجا برامون ناآشنا بود، فکر می‌کردیم فقط کانکسی برا استراحت و سرویسِ بهداشتی وجود داره…

بعد از خوردن شام و بحث کوتاهی با دوستان، از فرطِ خستگی خوابیدیم…

صبح با رقصِ ذراتِ نورانی و تشعشات خورشید بر روی چشممون از خواب بیدار شدیم…

فضایِ داخل کانکس از شدتِ گرما قابلِ تحمل نبود… کتابی رو برداشتم و به هوای آزاد بیرون فرار کردم…

سرپرستِ گروه، برنامه اون روز رو بهمون گفتند…
قرار شد همراه چند نفر از آقایون اول به شناسایی بریم و نقاطی از شهر رو برا انجام کار فرهنگی و هنری انتخاب کنیم و بعد هم دیدار با امام جمعه عزیز سرپل و بعدازظهر دیداری با فرمانده سپاهِ اونجا داشته باشیم…

​چون مسیرمون سرپل‌ذهاب بود، آقایون  هم از صبح رانندگی می‌کردند و خسته بودند، بعد از ناهار دیگه توقفی نداشتیم و مستقیم رفتیم به سمتِ مقصدمون.

حدود ساعت ۶ رسیدیم سرپل‌ذهاب. محل اسکانمون دانشگاه پیام‌نور بود و چند تا کانکسی که برامون آماده کرده بودند.

وقتی وارد شهر شدیم با ناباوری به همه جا نگاه می‌کردم.

خدایا یک سال و سه ماه از زلزله گذشته بود و همه هنوز داخل کانکس بودند. 

اول فکر کردم، مردم خونه‌هاشون رو ساختن و به منازلشون نقل مکان کردن و الان کانکس‌ها خالی هستند ولی با دیدن لباسهای شستشون رو بند، فهمیدم نه هنوز خانه‌ای در کار نیست!!

واقعا قلبِ انسان با دیدن این آوارگی به درد میومد. 

اینها کِی باید صاحبِ خانه می‌شدند؟!

تمام پارک‌های شهر پرِ از کانکس بود. 

زندگی کردن در یک کانکس دوازده متری خیلی سخته!! 

خودم این چند روزه اون رو تجربه کرده بودم. بااینکه فصل بهار، ما به این شهر رفتیم و در فصل بهار جاهای دیگه کشور هنوز سبزه‌ها مانند قالیِ خوش رنگ و نگاری در دشت پهن نشده بودند، اما اینجا، همه‌جا سرسبز بود و حکایت از هوایِ بهاری اونجا می‌کرد.

 شبها داخل کانکس آنقدر سرد بود که بدون وسیله گرمایشی نمی‌توانستی دووم بیاوری، روزها هم از شدت گرما از کانکس به بیرون فراری می‌شدی!!

مسئولین باید فکر جدیِ به حال این مردم کنند.

اینها بچه‌های سرزمین مادریمان هستند که در این شرایط طاقت‌فرسا روزگار را سپری می‌کنند.

تا دیر نشده باید فکری کرد.

مردم و دولت دست به دست هم دهند، با جمع کردن کمکهای مالی به دادشان برسند.

البته وام‌هایی به آنها داده شده بود اما با چند برابر شدن قیمتِ مصالح، دیگر نمی‌شد با آن وام حتی پِی ساختمان را هم ریخت چه برسد به ساختن خانه!!!

​خدا را شکر می‌گویم، به خاطرِ فرصتی که در این سال جدید، به  این بنده روسیاهش عطا نمود!

فرصتی از جنس نور و روشنایی، برای بهتر زیستن! 

برای قانع بودن در آنچه خداوند به بنده‌اش ارزانی داشته است!!
چه زیبا گفته‌اند:

“شکر نعمت، نعمتت افزون کند

کفر نعمت از کفت بیرون کند”

امروز آنقدر سرگرمِ بازی روزگار گشته‌ایم‌ شکر نعمت از زندگیهایمان رخت بر بسته و کفرانِ نعمت جایش را گرفته است!
باید بندهای اسارت را، از گام‌های استوار، پاره کرد. گره‌ها را گشود و پرواز کرد!!

پروازی که به خدا رسد و غیر او را نبینی!
فرصت‌ها را غنیمت شمرد و به خودسازی پرداخت.
مولای متقیان فرمودند:
” الفُرصَةُ تَمُرُّ مَرَّ السَّحابِ ،فانتَهِزُوا فُرَصَ الخَيرِ . 
 فرصت، چون ابر مى گذرد. پس، فرصتهاى كار خوب را غنيمت شمريد.”
آری! فرصت‌ها چون ابر هستند و تا به خود آیی، گذشته‌اند!!
خدا را شاکر هستم برای فرصت دوباراش، تا در سال جدید، عزیزانی را ببینم، با وجود زلزله‌ی هولناک چند سال پیش، هنوز به لطفِ خداوند امید دارند و زندگی را بهتر از قبل، سپری می‌کنند!!
اینجا سر پل ذهاب است و با وجودِ کاستی‌هایی در عرصه خدمت‌رسانی به این عزیزان، بیشتر مردم هنوز در چادر و کانکس، روزگار را سپری می‌کنند. اما با توکل بر خداوند، برای آینده‌ای بهتر، در حال تلاش و کوشش هستند!!
باید به میانشان آمد و 

ایمان و توکل را از وجودشان یاد گرفت!!

​بعد از خوردن ناهار، مسیر رو به سمتِ کرمانشاه و بعد سرپلِ‌ذهاب ادامه دادیم.
مسیرها خیلی شلوغ بود و باید بااحتیاط رانندگی می‌کردند. دو همیارِ گلِ پلیس هم که باهامون بود، جرأت نداشتند یه ذره سرعت رو بالا ببرند یا سبقتی بگیرند شروع می‌کردند به جریمه کردن!!! 
تقریبا سی کیلومتری شهر کرمانشاه به بزرگترین سنگ‌نبشته جهان، بیستون رسیدیم. 

بیستون مهمترین سند تاریخی جهان که در زمان هخامنشیان نوشته شده و شرح پیروزی داریوش بزرگ رو بر گوماته‌مغ نشون میده!!
انسان با دیدن اینهمه زیبایی به وجد میاد. 
کوه‌های طولانی و جاذبه‌های گردشگری که باعث می‌شوند، آدمی لحظه‌ای فارغ از تموم دل‌مشغولی‌های روزانه، خود رو به آرامش و زیبایی اونجا بسپرد!!
بعد از گذشتن از این آثار باستانی، به کرمانشاه رسیدیم.