یاس کبود۱۴

خداوندا ! به این بنده روسیاه، توانی ده تا در هنگام مصیبت، جزع و فزع را از خود دور سازم و زبان به شکوه باز نکنم! بارالها ! هنگام مصیبت، عقل زائل می‌شود و روح و روان انسان مست می‌گردد، پس دست به کاری می‌زند که مورد رضایت تو نیست و غضبت را به دنبال دارد!… بیشتر »

خداوندا ! چون پرودگاری به بزرگی تو دارم، “گردنم” را پیش چه کسی کج کنم، که چند صباحی بعد، حیرانم می‌کنند! می‌دانم! انسان‌ها آنقدر بی‌ظرفیت هستند؛ تا رازِ دلت را به آنها می‌گویی، شیپور به دست آبرویِ چندین و چند ساله‌ات را بر سر کوچه و بازار به… بیشتر »

غنچه‌هایِ گل باز شدند و نوید بهار را به گوشِ دلهای خسته رساندند! بهارِ قرآن آمد، زنگارِ قلبها را ربود و آنها را صیقل داد! زمین سفره‌ی سبزی را در آغوش گرفت و خوانِ تنعم را برایِ روزه‌داران به ارمغان آورد! هرآنچه دل، هوس می‌کند و چشم آرزویش را دارد… بیشتر »

نفس‌ها در سینه حبس گشته بود. چشمانِ منتظر خیرکنان به دنبالش می‌گشتند. قلبها تالاپ‌تولوپ می‌کردند و قفسه سینه دیگر ظرفیتِ نگه‌ داشتن‌شان را نداشت!! ردِ نگاه‌ها را که می‌گرفتی، فقط و فقط در یک گوشه، جا خوش کرده و به آن نقطه گره خورده بود! ساعت هم با همه… بیشتر »

خدایا ! ناامیدی را از خود، دور ساخته‌ام، چون خدایی دارم به بزرگی تو!! وقتی این چنین خدایی دارم، دیگر چه نیاز است به بندگان!! بارخدایا ! تو می‌بخشی، بی‌منت میدهی، بی‌حساب می‌پوشانی، بی‌حد بیچاره آن‌کس که تو را نشناخت و به غیر پناه برد!! خداوندا ! دل از… بیشتر »