یاس کبود۱۴

روز جهانی محیط زیست روزی است که از طرف سازمان ملل برای بالا بردن سطح آگاهی مردم در نگهداری محیط زیست انتخاب شده است.
تاریخچه تعیین این روز به سال 1972 برمی‌گردد.
در آن سال سازمان ملل متحدد برای اولین بار، کنفرانسی را با موضوع انسان و محیط زیست برگزار کرد. همزمان با برپایی این کنفرانس، مجمع عمومی سازمان ملل، قطعنامه‌ای را با عنوان برنامه محیط زیست سازمان ملل تصویب کرد.
هر ساله، در سراسر جهان مراسم ویژه‌ای به شیوه‌های مختلف برگزار می‌گردد.
برنامه‌هایی مانند راهپیمایی خیابانی، درختکاری، پاکسازی و …
هدف از اجرای این برنامه‌ها جلب توجه عمومی به مسائلی است که محیط زیست را آلوده می‌سازد.
روز جهانی محیط‌زیست بیانگر ارزش والایِ طبیعت است.
اما باید توجه داشت که اگر مجامع بین‌المللی چند صباحی است که به این مهم پرداخته‌اند، خداوند متعال در آیاتِ بی‌شماری انسان را متوجه این نعمات کرده است و تأکید زیادی بر حفظ محیط زیست نموده است. به تبع آیات نورانی قرآن، اهل‌بیتِ عصمت و طهارت نیز روایات زیادی را بیان فرموده‌اند.
هیچ مکتبی مانند اسلام به طبیعت و محیط‌زیست اهمیت نداده است.
در بابِ اهمیت بالای حفظ محیط‌زیست همین بس که رسول خدا “صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌السلم” شکستن شاخه درختان را به مثابه‌ی شکستن بالِ فرشتگان بیان فرموده‌اند.
علاوه بر اینها بسیاری از سوره‌های قرآن به نام یکی از عناصر طبیعت نامگذاری شده است، سوره‌هایی مانند رعد، تین، نجم، رعد، نجم و …
پروردگار انسان را به گونه‌ای خلق کرده که در دامان طبیعت رشد کند و همیشه به آن نیازمند باشد.
با توجه به نیازمندی که بشر به حفظ کردن محیط‌زیست دارد، هرگونه آلودگی و نابسامانی در آن به ضرر خود انسان است و عواقب آن را روزی، خواهد دید. انسان وظیفه دارد در حد توان خودش در حفظ این نعمت الهی کوشا باشد و این امانت الهی را همان‌گونه که هست به دستِ آیندگان بسپارد.

#روز_جهانی_محیط_زیست

#به_قلم_خودم

امام خمینی “رحمه‌الله‌علیه” بت‌شکنی که در یک قرن اخیر مثل و مانندی نداشتند.
طاغوت را با توکل بر خداوند شکست دادند و حکومت جمهوری اسلامی را جایگزینش کردند.
روز رحلتشان برای ملت ایران داغ بزرگی بود همچون سیاهی درون گل لاله.
ابرمردی بود که رژیم هزار ساله شاهنشاهی را در هم شکست و ایمان و تقوا را جایگزینش کرد.
سحرگاه 14 خرداد 1368 لحظات سختی برایِ مردم بود.
زمزمه لب‌ها امن‌یجیب بود و همه تسبیح به دست، برای شفایش دعا می‌کردند.
اما هرزمان دفتر عمر بسته شود، حتی دعا هم دیگر کارساز نخواهد بود.
آن روزخبرِ دردناکی در ذهن‌ها اکووو ‌شد و چشم‌ها چون ابر بهاری غریدند و بارش‌ها، سیلِ خروشان به راه انداختند.
خبر این بود:
“روح بلند پیشوای مسلمانان و رهبر آزادگان جهان حضرت امام خمینی به ملکوت اعلی پیوست”
آه که چه لحظات تلخی بود. پدرِ امت از میان فرزندان رخت بر بسته و برای همیشه از میانشان رفته بود.
مردم گِل ماتم بر سر ریختند و با شیون و زاری به سوگ نشستند.
هیچ‌کس غیر از امام این امتِ وفادار را نشناخت که در وصیت‌نامه عبادی سیاسی خود فرمودند:
“من با جرأت مدعی می‌شوم که ملت ایران و توده میلیونی آن در حال حاضر برتر از ملت حجاز در عهد رسول خدا و مردم کوفه در عهد امام علی هستند”

#رحلت_امام_تسلیت_باد

#به_قلم_خودم

چند ساعتی مانده به جمع کردن سفره ضیافت الهی. در این یک ماه، برایِ آدم شدن، زحمات طاقت‌فرسایی کشیدم.
یک ماه ابراهیم‌وار اسماعیل نفس را بر روی دستانم گرفتم و قدم‌قدم به سوی قربانگاهش بردم!
هربار شیطان سد راهم می‌شد و نمی‌گذاشت قربانیش کنم! سنگی از العفو، دعا برداشتم و به سویش پرتاب کردم و به راهم ادامه دادم. مسافتی را طی کردم که دوباره سروکله‌اش پیدا شد و مانع حرکتم شد. با وسوسه‌اش پایم سر ‌خورد. چیزی نمانده بود، بلغزم و نقش زمین شوم. شیطان به خیال خام خودش پیروز گشته و کارم رو به اتمام است!
اما خدا هدیه‌ای از آسمان برایم فرستاد، تا به‌جای اسماعیلم آن را قربانی کنم. تحفه‌ای که در آن من را دوباره سرپا نگه‌داشت و به خود آمدم که
“ز کجا آمده‌ام، آمدنم بهر چه بود”
با ناله‌های شب قدر خودم را بیمه کردم و به آغوشش پریدم!
با زمزمه کردن الغوث‌ها به فریادم رسید و دستم را گرفت. دیگر نمی‌خواهم از او جدا شوم و دستش را رها کنم.
چند روزی سپری شد و خداوند مهرِ تأیید دیگری بر بخشش من زد و حال نوبت من بود تا نشان دهم بنده قدردانی برای او هستم. باید از شیرینی گناه گذشت تا بهترین‌ها را به دست آورد! باید نفس اماره را فدا کرد تا به نفس مطمئنه رسید. چشمانم را بستم و پنبه در گوش‌هایم گذاشتم تا زمینِ درونم را شخم زنم و در آن بذرِ کمال بپاشم! با شخم زدنش، غنچه‌های درون، شکفته شدند و رایحه خوشِ محمدی، دل‌ها را معطر کرد. عطر دل‌انگیز ایمان فضا را به تسخیر خود درآورد!
خداوند به بندگانی که یک ماه با نفس و هوایِ دل مبارزه کردند و چشم و گوش و دهانشان را مهرِ عصمت زدند که غیر پاکی از آن صادر نشود، تحفه‌ای ارزشمند داده است! آنان غبار دل را پاک کردند، پلیدی را از روح و روان خود دور ساخته‌اند، اخلاص و پاکی را جایگزینش کرده‌اند و تولدی دوباره یافته‌اند.

#پیشاپیش_عید_فطر_مبارک

​🌸🌿🌺🌿🌸🌿

🌿🌺🌿

🌺🌿

#رمان_دوم 

#عطر_یاس 

#قسمت_پنجم
نزدیکای ساعت ۹ بود با غر‌غر کردن های زینب از خواب بیدار شدم. تو دلم کلی بد و بیراه بارش کروم که :

“دختره دیوونه نه شب ها میذاره بخوابم، نه صبح اا اجازه میده که سرحال بیدار شم!!”
شروع ‌کردم به مالیدن چشام و تموم انرژیم رو تو صدام جمع کردم و با اخم به زینب گفتم:

–دختر مگه تو مریضی، چرا نمیذاری بخوابم؟!

زینب در حالی که داشت موهاش رو می‌بافت با عصبانیت داد میزنه:

–تا کی می‌خوای، بخوابی؟! یه نگاه به ساعتت بنداز، لنگِ ظهره؟!

–خب چکار کنم تو شب تا نصفِ شب با حاج‌آقات چت می‌کنی، عشق و حالش برا توئه ، نخوابیدنش برا من بیچاره، نور گوشیت میفته تو چشم نمیذاره بخوابم!! الانم که خوابم هنوز تموم نشده بلند شم!!

زینب از این حرفم عصبی‌تر شد ، بالشتی که کنار دستشه رو پرت کرد سمتم و گفت:

–دخترئه پروووو، من به تو چکار دارم؟! خودتم بعدا می‌بینیم، چقدر سرت تو گوشی باشه!!

مثلا از خجالت و شرم لپام قرمز شدن، سرم رو پایین انداختم و تو دلم گفتم:

“الهی آمیییییین" 

با این حرفِ زینب، رفتم تو فکر، یعنی میشه منم مثل زینب، یه ازدواج خوب کنم!!
با نیشگونی که زینب از بازوم گرفت به خودم اومدم و گفتم:

–آیییی دختر چکار می‌کنی، چرا اینطوری می‌کنی؟! ببین دستم کبود شد!!

–خب هرچی صدات می‌زنم جواب نمیدی!! پاشو آماده شو، صبحونتو بخور، قراره با حاج‌آقا بریم شلمچه!!
با تعجب نگام رو به زینب دادم و گفتم:

–شلمچه؟!

–آره عزیزم! حاج‌آقامون گفت: ” حالا که روز آخر خادمی‌الشهدا و داریم برمی‌گردیم، بریم شلمچه رو هم ببینیم، حیفه بدون رفتن به اونجا برگردیم!!”

به زینب لبخند زدم و گفتم:

–واااای خیلی خوشحالم!! تنها میریم؟!

زینب ابرویی بالا انداخت و گفت 

–نه یه نفر دیگه هم باهامونه!!

با تعجب گفتم

–کی؟!

–بعدا خودت می‌فهمی!! من برم یه کم کار دارم انجام بدم، توم پاشو، کم‌کم آماده شو!!
از این همه خود‌شیرینی زینب حرصم گرفته بود. یعنی کی باهامونه؟! به من چه اصلا، فکرم رو درگیر چه چیزایی می‌کنم، حتما آقای  مجدئه، می‌خواد باهامون بیاد!!
یه کم صبحونه خوردم و آماده شدم ولی نمیدونم چه مرگم بود اینهمه استرس داشتم!!
با زینب هم‌قدم شدم که بریم سمتِ ماشینی که حاج‌آقا توش بود، که با چیزی که دیدم خشکم زد و دهنم از تعجب باز موند!
🌿

🌺🌿

🌿🌺🌿

🌼🌿🌺🌿🌼🌿

دلم این روزها بیتاب‌تر از همیشه است، نمی‌دانم چه مرگش شده که اینگونه سر ناسازگاری را در پیش گرفته است!!

می‌گویم دلم را گره بزنم به الغوث‌های این شب‌ها، اما هربار گره را باز می‌کند، غرقِ هیاهوی دنیا می‌شود و به دنبال زرق و برقِ خیره‌کننده‌اش می‌رود!

خیلی سربه‌هوا شده است، گوشش را می‌پیچانم و می‌گویم:
“یک لحظه رام شو و اینجا بنشین تا از دنیایِ هزاررنگ برایت بگویم”

اما مگر گوش می‌دهد؟!

زیبایی این دنیا گوشش را کر کرده و چشمش را کور!

قرآن را برایش باز می‌کنم و از آیاتِ نوید‌بخش بهشت برایش تلاوت می‌کنم!!

به او می‌گویم:
بهایِ تو متاع ناچیز این دنیا نیست، درست است که زیبایش هوش را از سرت می‌برد و مست و مدهوش می‌شوی!

اما!

بدان إی عزیز من!

بهایِ تو بهشت و نعمت‌های بهشتی است!
بهایِ تو لقاءالله است و خشنودی پروردگار!
بهایِ تو هم‌نشینی با مادر سادات است و لبخند او!

سرش را پایین می‌اندازد و شرمنده از سربه‌هوا بودنش، خیرکنان به نقطه‌ای چشم می‌دوزد!

از آشوب دلش می‌گوید و به پل‌هایِ خراب شده پشتِ سرش اشاره می‌کند!

اشک در چشمانش حلقه زده و منتظرِ تلنگری است تا بغضش سر باز کند و هرآنچه این سال‌ها اندوخته به مانند آتشفشانی به بیرون پرتاب کند!!
من می‌دانم اگر فوران کند، گدازه‌هایش تا چندین کیلومتری همه را خواهند سوزاند!

پس سعی می‌کنم
آرامش ‌کنم و از لطف پروردگار برایش ‌بگویم!

از شبِ قدر و بیست‌وسوم ماه رمضان لب به سخن باز می‌کنم!

فرصتِ این شب را یادآوری می‌کنم و می‌گویم
خداوند رحمان فرموده است:
“صدبار اگر توبه شکستی باز آی”
اغوشش را ببین چگونه باز کرده و امشب منتظر توست!!

بی‌انصافی است عزیزکم که امشب هم دست رد به آغوشش بزنی و پشتِ به او به دنبالِ هوسِ زودگذر این دنیا روی!

سرش هنوز پایین است و با انگشتان دستش گل‌های قالی را لمس می‌کند!!

ادامه می‌دهم و می‌خواهم تا تنور داغ است نان را بچسبانم! از رحمتِ بی‌اندازه مولا برایش می‌گویم.

از آیه سراسر امیدبخش و مهربانی پروردگار حرف می‌زنم!

به او می‌گویم:
خداوندت را ببین که با چه لفظی صدایت می‌زند؟!

“قُلْ یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلَىٰ أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا ۚ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ “

او ندا می‌زند، “یا عبادی” إی بنده من!
آیا مهربان‌تر از این می‌توان کسی را صدا زد؟!

پروردگار ادامه می‌دهد بر نفست اسراف کردی؟!

به دلم تشر می‌زنم
اسراف کرده‌ای که اینگونه سرکش شده‌ای، اسراف کرده‌ای که اینگونه بنده عاصی گشته‌ای!!

اما خدا با مهربانی می‌گوید:
از رحمتم ناامید مشو، آغوشم باز است، کافی است قدمی برداری!
تمام گناهانی که انجام دادی را می‌بخشم فقط کافی است یک قدم به سویم بیایی!!
و
چه زیبنده نام توست غفار و رحیم بودنت!

#شب_قدر

#شب_بیست_سوم_رمضان

#یادداشت_روز

#به_قلم_خودم