یاس کبود۱۴

زندگیش بالا و پایین می‌شود. هرزگاهی روزگار با او سرِ ناسازگاری دارد. او را بالا می‌برد و چنان بر زمین می‌کوبد که چشمانم را محکم می‌بندم و صدایِ آخ گفتنش در فضا پخش می‌شود. با خودم فکر می‌کنم اینبار چنان استخوان‌هایش خورد و خاک‌شیر شده است که دیگر توان بلند شدن و ایستادن را ندارد. اما! بعد از زمزمه کردن وردی بر لب یاعلی بلندی می‌گوید و دستانش را تکیه‌گاهش می‌کند و مانند قهرمانان المپیک از زمین بلند می‌شود، چنان با اقتدار می‌ایستد که انگار او نبوده چند لحظه قبل زمین خورده!
به نیرویی که دارد و این چنین پرانرژی است فکر می‌کنم! یک انسان به چه نیرویی متکی است که هیچگاه کم نمی‌آورد؟! جلو می‌روم و راز محکم بودنش را در زندگی می‌پرسم، طفره می‌رود و می‌خواهد دست‌به‌سرم کند! اما من بی‌خیال نمی‌نشینم و پیگیرتر از قبل به دنبال راز موفقیتش می‌گردم!
انسان مومنی است، از آنهایی که تقوای الهی را سرلوحه زندگی‌شان کرده‌اند و غیر از خدا از احدی نمی‌ترسند! با اصرار و پافشاریم لب به سخن باز می‌کند و از زمین‌خوردن‌هایِ بی‌شمارش می‌گوید! از روزهایِ اولی می‌گوید که نمی‌دانست چکار کند و چگونه خود را نجات دهد؟! از زخم‌هایِ دست‌و‌پایش می‌گفت و کم آوردن‌هایِ زندگی! تااینکه نور آیه‌ایی چشمانش را روشنایی می‌بخشد و با خود چند باری آن را زمزمه می‌کند! هربار که آن را زیر لب می‌گوید حس‌وحالش دگرگون‌تر می‌شود! او از مشکلات زندگی می‌گفت و از معجزه مداومت داشتن بر زمزمه این ذکر! با آب‌وتاب تعریف می‌کرد و از برطرف شدن ترسش در برابر مشکلات و سختی‌هایِ زندگی می‌گفت!
از او خواستم آیه را برایم تلاوت کند. با شروع آیه، یاد دستور آیت‌الله نخودکی “رحمه‌الله‌علیه” به امام راحل افتادم که برای رهایی از مشکلات، زمزمه این آیات را بعد از نماز سفارش کرده بودند. این آیات عجیب معجزه می‌کنند. با تکرار آنها توکلت به خداوند زیاد و آرامشت چند برابر می‌شود! دستورالعملی که آقای نخودکی به امام فرمودند اینگونه است:

“بعد از نمازهای واجب یک بار آیه الکرسی را تا «هو العلی العظیم» می‌خوانی.

و بعد تسبیحات فاطمه زهرا سلام الله علیها را می‌گویی.

و بعد سه بار سوره توحید «قل هو الله احد» را می‌خوانی.

و بعد سه بار صلوات می‌گویی: اللهم صل علی محمد و آل محمد

و بعد سه بار آیه مبارکه:
وَمَنْ یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجًا وَیَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لا یَحْتَسِبُ وَمَنْ یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِکُلِّ شَیْءٍ قَدْرًا ؛

سوره طلاق آیه 2 و 3
هرکس تقوای الهی پیشه کند، خداوند راه نجاتی برای او فراهم می‌کند و او را از جایی که گمان ندارد روزی می‌دهد، و هرکس بر خداوند توکل کند کفایت امرش را می‌کند، خداوند فرمان خود را به انجام می‌رساند، و خدا برای هر چیزی اندازه‌ای قرار داده است.”