یاس کبود۱۴

چند روزی مانده است به پیوند آسمانی دو نور الهی! پیوندیی که آغاز آن الهی بود و پایانش هم الهی. ساده شروع شد اما سراسر آرامش بود و آسایش.

ازدواجی که مهریه‌اش اندک بود و جهیزیه آنچنانی در کار نبودـ ساده بود و بی‌ریا. 

در این چند روز مطالبی را با عنوانِ ازدواجی به سبک دو نور  گذاشته می‌شود تا شاید زوج‌هایِ امروزی با الگوگیری از آنها، یک زندگی سالم به دور از چشم‌و‌هم‌چشمی را آغاز نمایند.

روز جهانی محیط زیست روزی است که از طرف سازمان ملل برای بالا بردن سطح آگاهی مردم در نگهداری محیط زیست انتخاب شده است.
تاریخچه تعیین این روز به سال 1972 برمی‌گردد.
در آن سال سازمان ملل متحدد برای اولین بار، کنفرانسی را با موضوع انسان و محیط زیست برگزار کرد. همزمان با برپایی این کنفرانس، مجمع عمومی سازمان ملل، قطعنامه‌ای را با عنوان برنامه محیط زیست سازمان ملل تصویب کرد.
هر ساله، در سراسر جهان مراسم ویژه‌ای به شیوه‌های مختلف برگزار می‌گردد.
برنامه‌هایی مانند راهپیمایی خیابانی، درختکاری، پاکسازی و …
هدف از اجرای این برنامه‌ها جلب توجه عمومی به مسائلی است که محیط زیست را آلوده می‌سازد.
روز جهانی محیط‌زیست بیانگر ارزش والایِ طبیعت است.
اما باید توجه داشت که اگر مجامع بین‌المللی چند صباحی است که به این مهم پرداخته‌اند، خداوند متعال در آیاتِ بی‌شماری انسان را متوجه این نعمات کرده است و تأکید زیادی بر حفظ محیط زیست نموده است. به تبع آیات نورانی قرآن، اهل‌بیتِ عصمت و طهارت نیز روایات زیادی را بیان فرموده‌اند.
هیچ مکتبی مانند اسلام به طبیعت و محیط‌زیست اهمیت نداده است.
در بابِ اهمیت بالای حفظ محیط‌زیست همین بس که رسول خدا “صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌السلم” شکستن شاخه درختان را به مثابه‌ی شکستن بالِ فرشتگان بیان فرموده‌اند.
علاوه بر اینها بسیاری از سوره‌های قرآن به نام یکی از عناصر طبیعت نامگذاری شده است، سوره‌هایی مانند رعد، تین، نجم، رعد، نجم و …
پروردگار انسان را به گونه‌ای خلق کرده که در دامان طبیعت رشد کند و همیشه به آن نیازمند باشد.
با توجه به نیازمندی که بشر به حفظ کردن محیط‌زیست دارد، هرگونه آلودگی و نابسامانی در آن به ضرر خود انسان است و عواقب آن را روزی، خواهد دید. انسان وظیفه دارد در حد توان خودش در حفظ این نعمت الهی کوشا باشد و این امانت الهی را همان‌گونه که هست به دستِ آیندگان بسپارد.

#روز_جهانی_محیط_زیست

#به_قلم_خودم

امام خمینی “رحمه‌الله‌علیه” بت‌شکنی که در یک قرن اخیر مثل و مانندی نداشتند.
طاغوت را با توکل بر خداوند شکست دادند و حکومت جمهوری اسلامی را جایگزینش کردند.
روز رحلتشان برای ملت ایران داغ بزرگی بود همچون سیاهی درون گل لاله.
ابرمردی بود که رژیم هزار ساله شاهنشاهی را در هم شکست و ایمان و تقوا را جایگزینش کرد.
سحرگاه 14 خرداد 1368 لحظات سختی برایِ مردم بود.
زمزمه لب‌ها امن‌یجیب بود و همه تسبیح به دست، برای شفایش دعا می‌کردند.
اما هرزمان دفتر عمر بسته شود، حتی دعا هم دیگر کارساز نخواهد بود.
آن روزخبرِ دردناکی در ذهن‌ها اکووو ‌شد و چشم‌ها چون ابر بهاری غریدند و بارش‌ها، سیلِ خروشان به راه انداختند.
خبر این بود:
“روح بلند پیشوای مسلمانان و رهبر آزادگان جهان حضرت امام خمینی به ملکوت اعلی پیوست”
آه که چه لحظات تلخی بود. پدرِ امت از میان فرزندان رخت بر بسته و برای همیشه از میانشان رفته بود.
مردم گِل ماتم بر سر ریختند و با شیون و زاری به سوگ نشستند.
هیچ‌کس غیر از امام این امتِ وفادار را نشناخت که در وصیت‌نامه عبادی سیاسی خود فرمودند:
“من با جرأت مدعی می‌شوم که ملت ایران و توده میلیونی آن در حال حاضر برتر از ملت حجاز در عهد رسول خدا و مردم کوفه در عهد امام علی هستند”

#رحلت_امام_تسلیت_باد

#به_قلم_خودم

چند ساعتی مانده به جمع کردن سفره ضیافت الهی. در این یک ماه، برایِ آدم شدن، زحمات طاقت‌فرسایی کشیدم.
یک ماه ابراهیم‌وار اسماعیل نفس را بر روی دستانم گرفتم و قدم‌قدم به سوی قربانگاهش بردم!
هربار شیطان سد راهم می‌شد و نمی‌گذاشت قربانیش کنم! سنگی از العفو، دعا برداشتم و به سویش پرتاب کردم و به راهم ادامه دادم. مسافتی را طی کردم که دوباره سروکله‌اش پیدا شد و مانع حرکتم شد. با وسوسه‌اش پایم سر ‌خورد. چیزی نمانده بود، بلغزم و نقش زمین شوم. شیطان به خیال خام خودش پیروز گشته و کارم رو به اتمام است!
اما خدا هدیه‌ای از آسمان برایم فرستاد، تا به‌جای اسماعیلم آن را قربانی کنم. تحفه‌ای که در آن من را دوباره سرپا نگه‌داشت و به خود آمدم که
“ز کجا آمده‌ام، آمدنم بهر چه بود”
با ناله‌های شب قدر خودم را بیمه کردم و به آغوشش پریدم!
با زمزمه کردن الغوث‌ها به فریادم رسید و دستم را گرفت. دیگر نمی‌خواهم از او جدا شوم و دستش را رها کنم.
چند روزی سپری شد و خداوند مهرِ تأیید دیگری بر بخشش من زد و حال نوبت من بود تا نشان دهم بنده قدردانی برای او هستم. باید از شیرینی گناه گذشت تا بهترین‌ها را به دست آورد! باید نفس اماره را فدا کرد تا به نفس مطمئنه رسید. چشمانم را بستم و پنبه در گوش‌هایم گذاشتم تا زمینِ درونم را شخم زنم و در آن بذرِ کمال بپاشم! با شخم زدنش، غنچه‌های درون، شکفته شدند و رایحه خوشِ محمدی، دل‌ها را معطر کرد. عطر دل‌انگیز ایمان فضا را به تسخیر خود درآورد!
خداوند به بندگانی که یک ماه با نفس و هوایِ دل مبارزه کردند و چشم و گوش و دهانشان را مهرِ عصمت زدند که غیر پاکی از آن صادر نشود، تحفه‌ای ارزشمند داده است! آنان غبار دل را پاک کردند، پلیدی را از روح و روان خود دور ساخته‌اند، اخلاص و پاکی را جایگزینش کرده‌اند و تولدی دوباره یافته‌اند.

#پیشاپیش_عید_فطر_مبارک

خانه‌ی علی و فاطمه امشب به یمنِ تولد مولودی چراغانی شده و ستارگان آسمان در برابر روشنایی نور او خموش و کم‌سو گشته‌اند!!

خورشید با آن روشنایی خیره‌کننده‌اش در برابر عظمت او، سرد و بی‌فروغ گشته است!!

مولاجان!

تو آمدی تا چادرِ خاکی را بر روی دستان مبارکتان بگیری و آن را برای انتقام به دستانِ منتقم آل محمد بسپاری!!

تو آمدی
تا غمِ غربتِ مولا را در کوچه‌هایِ سرد و بی‌روح مدینه، برای آیندگان در صندوقچه اسرار به یادگار بگذاری!!

آری مولایِ خوبم!
تو آمدی تا مولا را در غم و اندوه جانکاهِ مادر پهلو شکسته دلداری دهی!
و
تو آمدی إی مولایِ غریبم!

تا به همگان بگویی، حسن و حسین هر دو امام امتند و گوش به فرمان خدایِ یگانه، تا هرآنچه دستور دهد به جان و دل خریداری کنند.

دریغا !
عده‌ای سفیه و نادان عظمت و مقامت را نشناختند و تو را “مذل المومنین” خوارکننده مومنین خطاب کردند و نمی‌دانستند تو ولیِ خداوند بر روی زمین هستی و بدون اذن او کاری انجام نمی‌دهی!!

إی مولود مدینه!
تو چراغِ راهِ گم‌گشتگانِ مسیر ولایت هستی و هدایت‌کننده به صراطِ مستقیمِ الهی!

مولایِ من!

تو آمدی تا به همگان نشان دهی، لهو و لعبِ کثیف دنیا کاری با آدمی می‌کند، که همسر انسان به مانند اژدهایی دهشتناک می‌شود و با خوراندن سم، جگر او را پاره‌پاره می‌کند.

آری مولایِ غریبم!
زرق و برق دنیا، چشمان رهگذران را از حدقه بیرون می‌آورد و آنها را به دیوسرشتی مبدل می‌کند که برایِ زندگی چند روزه‌ی دنیا، دست در دست دشمنان دهند و امام امت را غریبانه به شهادت رسانند!!

مولای من، إی کریم اهل بیت!

دستانِ خالی و چشمانِ کم‌سویم را به مهمانی‌تان آورده‌ام و گدایِ درِ خانه‌‌ی مملو از مهربانی و کرمت شده‌ام، تا دستان سخاوتمند تو دوایِ درد و مرهم زخم‌هایِ این روزهایم شود، پس من را دریاب إی عزت‌دهنده‌ی مومنان!!