یاس کبود۱۴

کوچک که بودیم، شبهای جمعه وقتی انار به خانه می‌آوردند. سفارش زیادی می‌کردند، مبادا 

“یه دونه انار بذاری از دستت بیفته زمین، حتما پیداش کن، چون این انار دونه‌هاش بهشتیه" 

انار را که پوست می‌کندیم، اگر دانه‌ای روی زمین می‌افتاد، ساعت‌ها به دنبالش بر روی فرشها غلت می‌خوردیم.

پیدایش که می‌کردیم، انگار دنیا را به ما می‌دادند.

الان که بزرگ شده‌ام، خوب که در این نعمت زیبا و خوشمزه دقیق می‌شوم، چه با نظم و ترتیب کنار هم آرام گرفته‌اند.

خوب که نگاه می‌کنی مثل یاقوت می‌درخشند. 

می‌توان از آنها نظم و ترتیب را آموخت.

کنار هم زیستن را آموخت که باهم زندگی می‌کنند، بی‌آنکه نسبت به هم احساس  برتری داشته باشند.

#به_قلم_خودم 

مولای‌من! دلت خون است و دل‌خوش به شیعیانی که هرکدام مشغول کار خودند.

یکی در خوابِ غفلت است و آن یکی در حال بدنام کردن اسلام.

 نمی‌دانم چه بنویسم و چگونه غمِ دل باز کنم؟!

از زمینه‌سازیم برای ظهور بنویسم یا از گناهان سر به فلک کشیده‌ام؟!

اگر تو را آنگونه که لایق آنی معرفی می‌کردم، وضع جامعه‌ی اسلامی این نبود.

به دخترانش می‌نگری که بیشتر شبیه به پسرند تا دختر.

حیا از بینمان رخت بربسته و جایش را بی‌عفتی گرفته است. 

مردانش بجای کار کردن چشمانشان به دخترکان دل‌فریب و بزک کرده، می‌خورد.

یکبار چشم فرو می‌بندند و بار دیگر، اسیر دام شیطان می‌شوند.

پسران را می‌بینی مانند دختران با ناز و عشوه حرف می‌زنند و انگاری خود را گم کرده‌اند. فراموش کرده‌اند، خداوند آنها را برای نگهداری از جنسِ ظریف زن، خلق کرده است، نه برای عشوه‌گری و طنازی در بین دخترکان.

آقای‌من!

پرونده اعمال را به نزدت می‌آورند و تو برایمان طلب استغفار می‌کنی.

سخت است برایت، شیعه غیرِ گناه چیزی ندارد.

تو اشک می‌ریزی و من به دنبال هوای نفسم می‌دوم.

چشمانت گریان است و غمِ دلت، کوه را آب می‌کند.

تو غصه می‌خوری و من در هر کجا قدم می‌گذارم، آبروی تو را زیر سوال می‌برم.

آقای‌خوبم! 

دلم می‌لرزد و نمی‌توانم غمش را بگویم، کوهِ غمی بر رویش سنگینی می‌کند.

زمانه‌ی بدی شده و پرده سیاهی همه جا را در برگرفته است.

اگر مصرع ” پایانِ شب سیه، سپید است” نبود، تاکنون روح از تنم، پرنده‌ای گشته و به سوی آسمان‌ها پرواز کرده بود.

آری دلم منجی را می‌خواهد، تا که رنگ سپیدی را بر عالم بکشاند و سیاهی را برکند.

دلم طبیبی را می‌خواهد تا مرهمی را  روی زخمِ چرکنین جهان بگذارد.

دلم برطرف‌ کننده غم‌ها را می‌خواهد تا بیاید و شادی را جایگزینش گرداند.

#به_قلم_خودم

از زمانی که قدم در حوزه گذاشتم. لحظه‌لحظه‌اش برایم سرشار از خاطره است.

خاطره‌های شیرین و تلخی که وقتی به آنها فکر می‌کنم وجد و شعف خاصی در وجودم شروع به پایکوبی می‌کند.

خاطراتی که روح و روانم را جلا می‌دهد و نشاطِ  غیرقابل‌وصفی به جسمم می‌بخشد.

سال اول حوزه مانند ته‌تغاری خانواده بودیم. ناز می‌کردیم و برای همه عزیز بودیم.

بهترین خاطره‌هایم در این سال است.

کلاس شلوغی داشتیم و همه پرانژری بودیم.

با اینکه تعدادمان زیاد بود ولی صمیمیت در بینمان موج می‌زد.

وسایل صبحانه را به همراه می‌آوردیم و سفره‌ای پهن می‌کردیم. هرکس هرچه داشت، بر روی سفره می‌گذاشت.

نیمرو و پنیر و روغن محلی عطر و بوی مطبوعی به حوزه می‌داد.

یکی از دوستان متأهل (مهناز) در پختن ترخینه(غذایِ محلی) تبحر خاصی داشت. از طرفی چون یکی دیگر از دوستان علاقه‌ی عجیبی به این غذای خوشمزه داشت. بنابراین (مهنازجان) تصمیم گرفت، ترخینه زیادی بپزد و به حوزه بیاورد.

صبح روز بعد با دیگ بزرگی ترخینه به حوزه آمد. بااینکه حوزه در طبقه دوم مصلای نماز جمعه بود. برای آوردن دیگ به کلاس، خیلی به زحمت افتاد.

ترخینه را آنقدر خوب پخته بود، که بوی دلپذیرش، هوش و حواس از سر همه‌ برده بود.

همه بشقاب در دست به کلاس ما هجوم آورده بودند. هوا سرد بود و ترخینه گرم در آن هوا می‌چسبید.

دوستم که علاقه عجیبی به ترخینه داشت، برای خودش جدا کرده و آن را بروی دسته صندلی گذاشت، اما! “چشمتان روز بد نبیند، گذاشتن بر روی صندلی همان و ریختن ترخینه بر روی زمین همان!”

هرکسی دنبال چیزی می‌گشت، تا محتویات ترخینه، ریخته شده بر روی موکتِ بخت‌برگشته را جمع کند.

موکت را تمیز کردیم.

 دور هم نشستیم و ترخینه را نوش‌جان کردیم. 

هیچوقت آن طعم لذیذ و خوشمزه ترخینه را از یاد نمی‌برم.

آن سال با تمام خاطره‌هایش تمام شد و ما یک‌سال پخته‌تر، قدم در مسیر رشد و کمال طلبگی گذاشتیم.

#خاطره_طلبگی

#روزهای_به_یاد_ماندنی

#رسالت_طلبه_تبلیغ_دین

#به_قلم_خودم

آرام و راحت به خواب عمیقی رفته‌اند.

رنگ و رویشان زرد و نارنجی گشته است. به زیر دست و پا خورد می‌شوند و می‌شکنند. خوب که گوش می‌کنی صدای شکستن استخوان‌هایشان را می‌شنوی. قطرات اشک است از چشمانشان سرازیر می‌شود.

گاهی آنها را می‌سوزانند تا طبیعت را از وجودشان پاک کنند. انگار طبیعت را آنها نابود کرده‌اند. یادشان رفته، چه بلایی به سرِ کوه و دشت و صحرا آورده‌اند.

هربار که عازم کوه و دشت می‌شوند، گوشه‌ای از آنجا را به انحطاط می‌کشانند.

با تبر به جان درختان می‌افتند و کمرشان را می‌شکنند. دستهایشان را قطع می‌کنند و ذره‌ذره جانشان را می‌گیرند.

#برگریزان 

#طبیعت

#به_قلم_خودم 

خدای خوبم! 

در این روزگار تنهایی و بی‌کسی غیر تو کسی را ندارم.

دستهای خالیم را در زیر باران رحمتت به سوی آسمان بی‌انتهایت بالا می‌برم.

در انتظار چیدن میوه رحمتت به آسمان چشم دوخته‌ام.

می‌دانم! دستهایم را از لطف و رحمت پر می‌کنی. 

خدای من! 

در خوابهای آرامِ شبانه تو را می‌جویم.

به یادِ تو قدم در رؤیای شیرینم می‌گذارم.

تنها تو را می‌خوانم و غیر تو نمی‌تواند، من را دریابد.

روزگار پرده سیاهی گشته و همه جا را فرا گرفته است.

من را دریاب تا گمراه نگردم.

#نیـایـش 

#به_قلم_خودم