یاس کبود۱۴

چشم انتظاری سخت است، مخصوصا اگر برای رفتن به جای مقدسی باشد که چند صباحی است از ما سلب توفیق شده است.
این روزها به قدری بیتاب و بیقرار هستم که ذهنم، من را برای بیان حال دلم یاری نمی کند!
چشمانم را می بندم تا شاید استراحت کوتاهی داشته باشم اما شوق و اشتیاقم برای زیارت امام رئوف، خواب را از چشمانم می رباید!
قلبم این روزها بخاطر هیجانش، تالاپ تلوپش بیشتر شده و صدای تپشش را می شنوم!
گوش هایم تیز شده اند، تا زودتر صدای نقارخانه حرم را بشنود!
پاهایم می خواهند زودتر از جسمم راهی سفر شوند!
و دستم را به قلم می برم، آن را بر می دارم تا بنویسم از این روزها که ثانیه به ثانیه اش به کندی می گذرند و ساعت هم با من سر جنگ دارد، اما قلم خشک شده و قادر به نوشتن این لحظات ناب و طلایی نیست!
مانند کودکی شده ام که برای رسیدن به دلخوشی اش روزها را خط می زند؛ تا ببیند چند روز دیگر باقی مانده است!
او شوق و اشتیاق دارد و زمان برایش به کندی می گذرد.
بعد از کلی چشم انتظاری، روزها بالاخره سپری می شوند و فقط یک روز می ماند تا به زیارت امام عشق بروم، اما دلم همچنان بیتاب است و آرام نگرفته است!
نمی دانم! این بیتابی برای چه است، من که بار اولم نیست به زیارت می روم؟!
هرچه است بیتابی شیرینی است؛ آرزو می کنی دعوت شوی و هربار اینگونه بیقرار باشی!

✏ز. یوسفوند