یاس کبود۱۴

الهی!

بنده تو بودن عزتی است که در این دنیا نصیبم شده است و

بزرگترین افتخارم این است که تویی خدایِ من!

خدایی که می‌بخشد و به رویِ اشتباهات چشم می‌پوشاند، کافی است قدمی به سویت بیایم و توبه بر دلم جاری کنم.

آن وقت است که من را در آغوشِ پرمهرت جای می‌دهی!

آری، خدایِ من!

تو همان خدایی هستی که من دوست دارم داشته باشم پس کمکم کن آن بنده‌ای باشم که تو دوست داری!

خدایا

تلاشهایےهست ڪه

جزء با مدد تو 

به ثمر نمےرسد

و دعاهایےڪه 

جز با آمین تو

به اجابت نمے‌رسد

 مےدانم رحمتت

 هیچ حد و مرزے ندارد

هرجا گسترده شده و هرزمان مے‌بارد

پس

اینک این بنده خطاکار و روسیاه

“از تو دلے آرام مےخواهد و

آرامشےاز جنس خودت”

پروردگار!
فکر کردن به روزی که از وحشت آن زنِ آبستن بار خود را بر زمین می‌اندازد و گریزان به این طرف و آن طرف می‌رود، حالم را دگرگون می‌کند.
از آن روزی که فرزند به پدر رحم نمی‌کند و پدر از فرزند فراری و گریزان است .
همه از هم فرار می‌کنند و به دنبال پناهگاه امنی می‌گردند، اما در آن روز غیر از درگاه تو پناهگاهی وجود ندارد إی مولایِ من!

خداوندا!
دست نیاز به سویت دراز می‌کنم و از تو می‌خواهم لحظه‌ای و کمتر از آنی من را به خود وا مگذاری، که اگر با خود تنها باشم اسیر هوایِ نفس و شیطان جنی و انسی می‌گردم و در آن روز چهره‌ام سیاه است و پریشان!
پس من را دریاب مولایِ من که تو مولا هستی و من عبد گنهکار تو، پس غیر از مولا چه کسی به بنده گنهکار رحم می‌کند!

“مولای یا مولای
أنت المولی و أنا العبد و هل یرحم العبد إلا المولی”

خدایا !
سرگرمِ لهو و لعب دنیا شدم و آغوشت را پس زدم. دل در گروِ محبت غیر تو دادم و خوار و زبون گشتم!
دلم آغوشی می‌خواهد از جنس خودت، دلم برایِ دستانِ پرمهرت تنگ شده است!
پروردگار!
به هرکس غیر از تو روی آوردم، تنها چیزی که عایدم شد، تباهی بود و سرگردانی!
اکنون! این بنده پریشان‌حال نیازمند نگاه توست و سردی روزگار او را به ‌مانند گل‌ها در فصل خزان، منجمد کرده‌اند.
این تنِ یخی، گرمایی می‌خواهد از جنس خدایی تو، نوری می‌خواهد از تشعشعاتِ روشنایی همیشگیت!
الهی!
حال که به خود آمده‌ام و به آغوشت نیاز دارم، اگر تو هم مرا از درگاه خویش برانی به که و کجا روی آورم تا آرام و قرار گیرم، اگر توام از نزد خویش مرا بازگردانی به چه کسی دوباره اعتماد کنم و پناهنده شوم که فقط بارگاه توست خانه‌ی امن و امان بندگان خاطی!

#پی‌نوشت
“إن طردتنی من بابک فبمن الوذ
اگر توام از درگاه خویش برانی بِه کِه روآورم؟!

و إن رددتنی عن جنابک فبمن أعوذ
و اگر توام از نزد خویش بازگردانی بِه کِه پناه برم؟!”

#فرازی_از_مناجات_تائبین_خمس‌عشرة

روزی ده مرتبه می‌گویم:
“إهدنا الصراط المستقیم”
اما انگار‌نه‌انگار، هر روز این آیه را تکرار می‌کنم.

اشکال کارم را می‌دانم کجاست؟!

نمازهایم آنقدر بویِ مادیات گرفته‌ و کوچه و بازاری و در رفت‌وآمدند که تو را در زندگیم گم کرده‌ام.
تنها دلخوشیم نماز آن جوانی است که پیام‌آورت نوید سربه‌راه شدنش را داد و فرمود:
“این نماز روزی او را از فحشا و کارهایِ زشت بازش می‌دارد”
من هم آنقدر تکرار می‌کنم تا روزی برسد، غیر تو را نبینم و صدا نزنم!
آنقدر بر در این خانه می‌زنم تا روح و جسمم یک‌صدا تو را بخواند و دیگر درِ خانه‌ی هیچکس غیر تو گدایی نکنند!