یاس کبود۱۴

سپاس مخصوص خداوندی است که بخشنده و مهربان است. 
بنده گناه می‌کند و او می‌پوشاند.
روز را با گناه شروع می‌کند و شب غافل از اینکه شاید عمرش رو به اتمام باشد، سر بر بالین می‌گذارد.
شب را پرده سیاهی قرار داده است، تا بندگانش با خیالی آسوده، خستگی روز را به راحتی و آسایش مبدل و جانی تازه کنند.
دریغا!
چشم به روی همه‌ی این نعمت‌ها بسته‌ است؛ یادش رفته، از رگ گردن به او نزدیک‌تر است و انتظار برگشت او را می‌کشد.
رحمان بودنش به حدی بزرگ است که از همه گناهان درمی‌گذرد. همه آنها را می‌بخشد و کاری به نوع گناه و مقدارش ندارد"الذنوب جمیعا"!
کافی است که برگردد آغوشش به رویش باز است.
خداوند در قرآن این بشارت را داده و هیچ شکی در کلام نورانیش وجود ندارد:
” قُلْ یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلَىٰ أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا ۚ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیم”

✏ز. یوسفوند