یاس کبود۱۴

مشتی خاک پست بودم و او من را انتخاب کرد.
انتخاب کرد برای تقرب
برای کمال
برای بالاتر رفتن از فرشتگان…
او در خاک من دمید، از روح خودش دمید؛ تا من برسم به آنجا که فرشتگان بر من سجده کنند!
می توانست من را رها کند
تا مشتی خاک در کف باغچه باشم
یا مشتی خاک بر سر کوه
یا غباری لب پنجره ی خانه
یا نه! مشتی خاک در دست بنا برای ساختن خشت خانه ای!
اما به من ارزش داد
نفس داد
روح داد
اختیار داد
تا من باشم و انتخاب کنم بین خوبی و بدی…
من باشم و ببینم، ببویم، بشنوم و احساس کنم…
من انتخاب شدم
برای انسانیت
برای معرفت خداوند…
پس حال که این چنین انتخاب شده ام، من هم قدر بدانم
برخیزم
انتخابم، انتخاب خدایی باشد نه شیطانی!

✏ز. یوسفوند

امشب دلم هوایی شده است.
هوایی داد زدن، هوایی فریاد زدن…
هوایی اشک ریختن و هق هق گریه هایم تا غرش آسمان را به زانو درآورد…
اما حیف!
حیف که نصف شب است و مجبورم صدایم را در نطفه خفه کنم!
بی هوا دلتنگ شدم.
دلتنگ آرامش.
دلتنگ دستی که بر شانه ام بنشیند و بگوید:
“غمت نباشد هوای دل شکسته ات را دارم!”
بگوید:
“نگران نباش، مگر من مرده ام که اینگونه بیتاب و بیقراری!”
شب را دوست دارم.
شاید بخاطر سکوتش،
یا شاید هم بخاطر پرده سیاهش.
یا نه! شاید بخاطر حس آرامش بخشش…
نمی دانم!
هرچه هست، تاریکی دل شب انگاری خدا حواسش بیشتر به تو است که می گوید:
“بنده من بخواب و نگران رزق فردایت نباش!”

✏ز. یوسفوند

پاییز را دوست دارم 

با آهنگ خوش خش خش برگ هایش.

دوستش دارم 

با صدای دل انگیز شرشر بارانش.

پاییز را که می بینی

انگار زمین لباس طلایی بر تن کرده و به دیگر فصل های سال فخر می فروشد.

پاییز دوست داشتنی من.. 

تو را می بویم با هوای دل چسبت

تو بوی باران می دهی

بوی خاک و برگ و نم می دهی.

نفس عمیق که می کشم،

بوی خدا را از نقاشی زیبای پاییزیش حس می کنم.

پاییز می آید 

تا درختان کم کم لباس سبز تابستان را از تن به در آورند و با خیالی آسوده آماده ی خواب عمیق زمستانی شوند.

پاییز می آید 

تا بارانش زمین را طراوت بخشد و آن را آماده ی پوشیدن لباس عروس زمستانی کند. 

آری 

پاییز می آید 

تا زمین بعد از شش ماه تلاش و کوشش طاقت فرسا، به استراحت بپردازد و خود را برای زندگی دوباره در بهار آماده کند. 

پ ن: عکس مربوط به پاییز زیبای شهر الشتر است که در شمال استان لرستان قرار دارد.

سلام آقاجان!
می دانم که این روزها نگفته درد دلم را می دانید و مرهمی بر زخم هایم می نشانی!
اما دوست دارم بگویم، اصلا نه، فریاد بزنم تا همه دلتنگیم را بشنوند و ببینند!
یاد آن روزها به خیر که هروقت دلم تنگ می شد، چند روزی رو به حرمتان می نشستم و چشم دل باز می کردم با اشک و التماس، برات سفر را از شما می گرفتم!
اما دریغا!
دریغا از این روزهای بدیمن و نامیمون کرونایی که پای رفتن به حرمت را از ما گرفته و حسرت زیارت دوباره در دل و جان مان مانده است.
این روزها چون کودکی شده ام که او را با وعده اسباب بازی فریب می دهند تا شاید کمتر بهانه بیاورد و ذهنش مشغول شود، اما دیگر نمی خواهم این گونه باشم.
من دیگر با چشم دل سیر نمی شوم که پنجره ایی به روی صحن و سرایت باز کنم و دستانم را رو به حرمت بالا بگیرم تا دلم آرام بگیرد.
آقاجان!
دلتنگم
عجیب دلتنگ اینکه با چشم سر به بارگاهت نگاه کنم.
می خواهم چون مسافری خسته و از همه جا طرد شده پاهای بی رمق و خسته اش را به آغوش فرش های حرمت بسپارد و چشمش را به پنجره فولادت گره بزند!
دوست دارم ابرهای چشمانم شروع به بارش کنند و هق هق گریه هایم چون ابر پاییزی غرششان گوش فلک را کر کند!
آری ضامن آهو!
آهوی در بندی شده ام که این روزها در دام بیماری منحوس کرونا اسیر گشته است! می شود ضمانتی کنید و من را از این بند و اسارت رها کنی؟!

زندگی چون پلی زیبا است که زیر آن دریاچه ای خروشان و اطرافش طبیعت بکری قرار دارد.

از این پل با تمام زیبایهایش باید گذشت و با دیدن مناظر دل چسب آن لذت برد اما نمی توان روی آن ایستاد و بر رویش خانه ای بنا کرد.

اگر خانه ای بنا کنی هر آن ممکن است سیلابی بیاید و تو را با تمام دل خوشی هایت یکجا ببرد!

پس لذت ببر و دل نبند به آنچه که داری!