جرعه‌ای از نهج‌البلاغه
ماه رمضان فرا رسیده و طعم زیبایِ گرسنگی و تشنگی مهمان بدنها شده است.
چه زیبا بود اگر در کنار تحمل این گرسنگی و تشنگی، چشم و گوش و زبان هم روزه بود!
زیبایی وصف‌ناپذیری است اگر این سی روز، غیبت و تهمت را بر زبان حرام می‌کردیم.
نشستن در مجلس گناه و شنیدن غیبت را ترک می‌کردیم.
به چشم اذن و اجازه نگاه کردن به هر چیز ناپسندی را نمی‌دادیم.
زیباتر اینکه تمام اعضا و جوارح، این یک ماه در محضر خدا بودند و در همه‌جا دوربین مداربسته را با جان و دلمان لمس می‌کردیم و گرد گنه نمی‌چرخیدیم!
روزه‌ای که تنها تحمل گرسنگی و تشنگی باشد و هدف دیگری به همراه نداشته باشد چه سود و فایده‌ای برای آدمی دارد؟!
آری روزه راستین، روزه‌ای است که علاوه بر تحمل گرسنگی و تشنگی، گوش و زبان و چشم و دست و پا و تمام جوارح روزه باشد و استوار و و پابرجا، در برابر گناه ایستادگی کنی!
” 🔹 روزه و نماز بی ثمر
📜 امیرالمومنین علی(ع): بسا روزه دارى که از روزه اش جز گرسنگى و تشنگى نصیب نگردد. و بسا نمازگزارى که از ایستادنش به نماز جز بیدارى و زحمت سود نگیرد. چه نیکوست خواب زیرکان و افطار آنان!
حکمت 145″
