مولاےِ من!
باز هم جمعه و امیدے که در دل خبر مےدهد از مسافرِ ۱۴۰۰ ساله!
پریدنِ پلکهایم نوید مےدهند آمدنِ مهمانِ عزیزمان را، تا به انتظارها پایان دهد!
آری مولاجان!
جمعه است و ما در انتظارِ دیدن رویت، تسبیح به دست، امنیجیب میخوانیم!
امام زمانم سلام!
با آشنا و غریبه که حرف مےزنم
تمام حرفهایم به دنبال یک هدف هستند
آن هدف دنیا است که اینگونه سرگرمش شدهام و تو را از یاد بردهام
اے عزیزمن!
تو در کجاےِ این دنیاےِ خاکے قرار دارے؟!
که من تو را گم کردهام!
بتاب
بتاب اے آفتابِ عالمتاب!
بتاب تا تشعشعے از آفتاب، حسن و جمالت را از پسِ ابرهاےِ این دنیاےِ پست و زبون به نمایش گذارد!
آنگاه فقطوفقط تو باشی و دنیا برایت سرِ تعظیم فرود آورد!
پس بتاب
بتاب إے آقاےِ من!
تا فقط تو را ببینم
و
فقط تو را بخواهم
سلام آقایِ خوبم!
صبح تا شب دویدم تا هرآنچه دلم میخواهد به دست آورم!
اما فراموش کردم! فراموش کردم بزرگترین و بهترین داشتهها را هم داشته باشم؛ انگار قطعهای از وجودم گمشده و هرچه میگردم آن را پیدا نمیکنم!
آری مولایِ من!
همیشه و همهجا در قلبم، یک کنج خالی پیدا میشود، کنجی که جایِ دنجی فقطوفقط برایِ تو است و تنها به عشق تو میتپد!
تکهی گمشدهی قلبم، إی یوسفِ زهرا! بیا که میخواهم یار تو باشم!
بیا و دلِ بیقرار و بیتابم را مرهمی گذار، که غیر تو مرهمی برایش نمییابم!
یا صاحبالزمان!
خودم را به واسطه شیعه بودن، منسوب به شما میدانم.
اما دریغا!
نمیدانم این انتساب را از جنس یعقوب بدانم یا از جنس برادران یوسف؟!
و إی یوسفِ من!
این من هستم که نمیدانم انتظارم را چگونه معنا کنم؛ انتظاری یعقوبگونه باشد یا از جنس انتظارِ برادرانش.
مانند یعقوب انتظارت را میکشم و برای آمدنت ذکر لبم « اللهم عجل لولیک الفرج » است، اما مانند برادرانش تو را در چاه غیبت انداختهام و با کارهایم باعث طولانی شدن زندان غیبتت گشتهام.
مولاجان!
برای سربهراه شدنِ ما دعایی بفرما، شاید غیبت کبرایت به پایان رسد و امر فرجت مهیا گردد.
“تعجیل در امر فرج صلوات”
شب و روز ندبه سر میدهیم و ذکر لبمان “اللهمعجللولیکالفرج” است، اما امان از کارهایی که انجام میدهیم و غیبتش را طولانیتر میکنیم!
به دنیا که آمدیم، آنقدر غرق در آن شدیم که فراموش کردیم امامان در پس ابرهایِ غیبت است. اگر امام را میخواهیم باید به گناهان پشت کنیم، آنوقت است که میبینیم امام حاضر بوده این ما هستیم که غائب گشتهایم!
از حضرت فاطمه “سلاماللهعلیها” روایت شده که پیامبر اکرم فرمودند:
“امام همچون کعبه است که مردم باید به سویش روند، نه آن که منتظر باشند تا او به سوی آنها بیاید."
📚بحارالانوار، ج۳۶، ص ۳۵۳
پس من و تو باید به سویِ امام زمان برویم و او را بیاوریم، امام آمدنی نیست بلکه آوردنیست…