یاس کبود۱۴

تو را می‌خوانم

با چشمانی منتظر

از میان کوچه‌های عمر

در زمستان‌های سرد و برفی

کنار منقل‌های زغالِ آخته

با شب‌های بلند و طولانی

تو را می‌خوانم

زیر آسمان لاجوردی

با ابرهای بهاری و غرششان

زیر قطره‌های مروارید و شبنم

تو را می‌خوانم

بر روی فرشِ سبزرنگ و زیتونی

زیر درختانِ پربار گیلاس

و عطرِ خوشِ نرگسِ صحرا

تو را می‌خوانم

با چشمان امیدوار

و دو پای خسته

با آوای ترنمِ موسیقیِ گوش‌نواز

و دل‌انگیرِ خش‌خش روی برگها

تو را می‌خوانم

و می‌دانم که می‌آیی

از کوچه‌های غم‌انگیز مدینه

با بانگ خوش اناالمهدی

و انتقامی از پهلویِ شکسته‌ی مادر

#همدلی_برای_ظهور

#عید_نو_عهد_نو

#نیمه_شعبان

بهار با تو رنگ و بویِ دیگری دارد مولایِ من!

لحظاتی در زندگی هست 

بعد از یک کار خیر…

بعد از چند روز، روزه مستحبی گرفتن…

بعد از چند شب، بیدار شدن و در دل شب نماز شب خواندن…

بعد از برداشتن قدم و گامی برای ظهور مهدیِ فاطمه…

بادی به غبغبِ می‌اندازیم و شیپور به دست عالم و آدم را باخبر می‌کنیم؛

که بله ما فلان و بهمان کردیم که در فرج مولا در حالِ خدمت هستیم…

اما!

باید دانست؛ آن‌کس که برایِ فرج کار می‌کند؛ بی سر و صدا کار می‌کند…

مخفیانه یک نفر را به او وصل می‌کند…

برایِ کارش به‌به و چه‌چه نمی‌کند…

آدم و عالم را باخبر نمی‌کند که من این کار را کردم و آن کار را انجام دادم…

به قول حاج حسین یکتا که گفتند:

” اون پول خوردِ که سروصدا دارا!

اسکناس صدایی ازش درنمیاد”

پس برای خدا خالص شویم…

کارمان فقط و فقط برای او باشد و بس…

بویِ بهار به مشام می‌رسد و صدایِ قدم‌هایِ نازش، گوش را نوازش می‌دهد!

زمین لباسِ سرد و سپیدش را بیرون آورده و جایش لباسی سبز و بهشتی بر تن کرده است.

اما دلِ یخ‌زده‌یِ ما این روزها بهار دیگری می‌خواهد تا گرم و روشن شود!

بهاری از جنسِ عشق و صفا…

بهاری از بویِ خوش و مطبوعِ گلِ یاس و نرگس…

بهاری که زندگی را به دل‌هایِ مرده بپاشد  و لطافت و عدالت را درو کند…

آری ای مولایِ من!

دلِ مرده ما تو را می‌خواهد تا شکوفه‌یِ امید دهد و سرزنده و شاداب شود.

“السلام علی ربیع الانام و نضرة الایّام، سلام بر آن که بهار پاینده اهل عالم و صفا و شادی بخش روزگاران است".

مولای‌ِمن! 

تقویم را ورق می‌زنیم، اما غیر از سرما و یخبندان چیزی نمی‌بینیم. 

دل‌مان برای بهار لک زده و چشمان‌مان به دنبال بهار می‌گردد. 

بیا تا این سکوتِ یخ‌زده‌یِ انتظار را بشکنی و بهار را برای‌مان به ارمغان بیاوری. 

آری مولای‌خوبم! 

دل‌مان گلِ یاس می‌خواهد و نرگس. دل‌مان برای عطرِ شمیم گلِ محمدی تنگ شده است. می‌دانیم تو به انتظار ما نشسته‌ای، تا برگردیم. 

دریغا! 

چنان غرق لذت هستیم که فراموش کرده‌ایم، آمدنت را. 

✍ز. یوسفوند