یاس کبود۱۴

تشنگی امان از همه بریده است. لبها خشکیده و چشمها کم‌سو شده‌اند. صدای العطش طفلان عمو را بی‌قرار کرده است. عموی است دیگر، نمی‌تواند گریه کودکان را ببیند. مشک را برمی‌دارد و به سمت شریعه‌ی فرات می‌رود. صدای آبِ خروشان گوشش را نوازش می‌دهد. آبی گوارا و خنک که تشنگی طفل شیرخوار را برطرف می‌کند. با خودش می‌اندیشد کودکان برادر را سیراب می‌کنم.

نام عباس"علیه‌السلام” لرزه بر اندام دیوصفتان می‌اندازد، بنابراین در فکر چاره‌اند تا یل ام‌البنین را از پای درآورند.

گرگها کمین کرده‌اند و منتظر علمدارند. حضرت عباس"علیه‌السلام” دستان را به آب می‌زند و به آن خیره می‌شود. رقص پرتوهای نور در آب دلبری می‌کند و خنکایش هوای نفس را به وجد می‌آورد تا جرعه‌ای از آن بنوشد. اما عباس‌"علیه‌السلام” باب الحوائج است، و باید واسطه فیوضات برای عاشقان برادر شود. آب را به فرات می‌سپارد، مشک را پر می‌کند و به امید سیراب کردن طفلان راهی خیمه‌ها می‌شود.

گرگهای زخمی از کمین‌گاه بیرون می‌جهند و مانع آبرسانی به خیمه‌ها می‌شوند.

#به_قلم_خودم

گل خوشبویی درون خیمه تشنه آب است. گلبرگ‌های نحیفش پژمرده شده‌اند و رنگ چهره‌اش زرد گشته. لبهای کوچکش را تکان می‌دهد و در طلب آب است. مادر حیران و سرگردان به دنبال قطره آبی می‌گردد، اما مشکها خشک شده‌اند. شروع به لالایی می‌کند، شاید دلبندش آرام بگیرد و به خواب ناز برود. اما تشنگی خواب را از چشمان طفل گرفته است.

مادر صدا می‌زند: 

“علی لای‌لای چرا نمی‌خوابی پسرجانم”

پسرک تشنه آب است و دستان کوچکش را به دریای خشکیده سینه‌ی مادر می‌زند. 

صدای گریه پسرک گرد غم را بر رخ همه کشانده است. پدر خسته جنگ است و دیگر یاری ندارد. پسرک مولا را صدا می‌زند:

“بابایی هنوز علی‌اصغرت را داری”

پدر به سمت خیمه می‌آید و پسر دلبندش را بر روی دستانش می‌گیرد. در مقابل حرامیان می‌ایستد، آبی را می‌طلبد.  دعوتش را لبیک می‌گویند اما با پرتاب تیری سه‌شعبه، به جای آب با خون خودش سیرابش می‌کنند. پسرک بر روی دستان پدر پر‌پر می‌شود.

امروز سالروز آزادسازی اسرایی است، که از جان و مالشان گذشتند.

  سالها سختی و شنکنجه روحی و جسمی را تحمل نمودند، تا کشور عزیزمان به دست نااهلان نیفتد.

کاش ما هم از بند و اسارات هوای نفس رها می‌شدیم، به سوی خدا و شهدا برمی‌گشتیم.

کاش از اعمال نادرستمان و افکار غلطمان دست می‌کشیدیم و هدف خدایمان را پیدا می‌کردیم.

آری امروز اسیر هوای نفسمان شده‌ایم و با افکار غلطمان دل امام زمان “عجل الله تعالی فرجه الشریف” را خون کرده‌ایم.

خدا کند به خودمان بیایم.

“سالروز بازگشتتان مبارک سرافرازان وطن”

خداوندا! به یاد دارم همیشه گفتی: از پدر و مادر برایتان مهربان‌ترم.

فراموش نمیکنم، هروقت به بن‌بست رسیدم دستی از غیب دستانم را گرفت و نجاتم داد.

 حالا اما، مدتی است تو را گم کرده‌ام.

به دنبال نوری هستم تا به تو ختم شود.

چشمانم غیر از سیاهی و تاریکی چیزی نمی‌بینند.

خدای خوبم! حال دلم خراب است و روز به روز از دنیا و آدمهایش بیزارتر می‌شوم.

یا رب! می‌دانم، گناهانم سر به فلک کشیده و پیروی هوای نفسم را بر بندگی تو ترجیح دادم، ولی این را خوب می‌دانم که در قرآن بارها آیه رحمت تو آمده است.

آیاتی که اگر نبود انسان با اولین خطایش، راه ناامیدی را در پیش می‌گرفت.

پروردگار مهربانم! از تو فقط امید می‌خواهم، از تو در گشوده‌ای می‌خواهم، که غمم را، اندوهم را برطرف کند.

می‌دانم قدرتت فوق تمام قدرت‌هاست، در کلام نورت بارها گفته‌ای:

“یدالله فوق ایدیهم”

پس مرا دریاب که نیازمند نیازمندم ای بی نیاز از همه جهانیان!

به‌قلم:#زهرا_یوسفوند

فرصت‌ها مانند ابر در گذرند!

باید این فرصت‌ها را غنیمت شمرد‌ تا

روزی نرسد که از تائبین شویم.

شهدا درخت نوپای اسلام را با خونشان آبیاری کردند و اکنون درختی تنومند شده است.

آن را به ما سپرده‌اند، ما هم باید از این درخت تنومند نگهداری کنیم، تا برای آیند‌گان به ثمر بنشیند و میوه‌های آبدار و شیرین دهد.

روزگاری توپ بود و تانک و مسلسل، دشمن خون‌آشام همچون اژد‌هایی جوانان وطن را می‌بلعید.

جوانان غیرتمند این سرزمین با دستان خالی اما دلی پرامید به دفاع برخاستند.

جان دادند تا پرچم از دستان علمدار انقلاب، خمینی کبیر سقوط نکند.

از عشق و فرزند و عزیزانشان دست کشیدند تا حرامیان چشم طمع به این مرزوبوم نیندازند.

اکنون هم جنگ است.

جنگی که دشمنش وحشی‌تر و اسلحه‌اش پیچیده‌تر است.

آری جنگی است که روح و روان را نشانه گرفته، یکی یکی جوانان را به کام مرگ می‌کشد!

این مرگ جسمانی نیست، بلکه روحانی است.

باید رفت و دفاع جانانه کرد.

چشمانی به انتظار نشسته تا گروه‌های تبلیغی و جهادی به یاریشان بشتابند.

باید رفت و از اسلام دفاع کرد.

رهبر عزیزمان عمار می‌خواهد

#جهادی_از_نوع_عشق

#اردوی_جهادی