یاس کبود۱۴

#به_قلم_خودم

یزیدیان زمانه عاشورایی دیگر در کربلای ایران به راه انداختند. رقیه‌ای را یتیم کردند و گلوی علی‌اصغری را نشانه گرفتند. نشان دادند “کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا” فقط یک روز و یک زمین نبود. هربار گرگ‌صفتانی جوی خون را به راه می‌اندازند. اما باید بدانند “قل جاء الحق و زهق الباطل". آری پیروزی نزدیک است و خونهای پاک ریخته شده درخت اسلام را آبیاری می‌کنند. این درخت تنومند شکوفه داده و به زودی میوه‌های شیرین و آبدارش شگفتی همگان را برمی‌انگیزد. و آن روز از آن مظلومان عالم است.

#به_قلم_خودم

خداوندا‌! ای که از نهان و آشکار همه خبر داری. میدانی آنچه را که از دیگران پنهان است. چند صباحی است غم و اندوه دلم را فرا گرفته و فریادرسی غیر از تو ندارم “یا غیاث المستغیثین".

بارالها‌! غمِ دل نشاط را از ایمانم ربوده است. چشم امید به درگاهت دارم تا دری از لطف و کرمت به رویم بگشایی.

پروردگارا! می‌دانم بنده‌ی خوبی برایت نبوده‌ام و هوای نفسم مرا به سمت شیطان کشانده است. اما صفتی را در تو یافتم تا هروقت اسیر شیطان درون و بیرون گشتم، با چشمان گریان به آغوشت برگردم و چه زیباست بندگانت را به آیه “إن الله یغفر الذنوب جمیعا” بشارت داده‌ای.

#به_قلم_خودم

دختری سه ساله در بیابان سرگردان است.  دنبال پدر می‌گرد. خارمغیلان پایش را نوازش می‌دهد، پای کوچکی که دستان پدر نوازشگرش بوده است. از ترس دیوصفتان در این بیابان مخوف پناه گرفته است. دستانشان بزرگ است و صورت دخترک کوچک. هربار که دستی بزرگ صورت نحیفش را نوازش می‌دهد، گرمای کبودی را احساس می‌کند و دردی تمام بدنش را فرا‌ می‌گیرد.

دخترک بابایش را صدا می‌زند. اما بابا به سفری طولانی رفته. در خواب کودکانه‌اش پدر را می‌بیند. پدر صورت نیلی دخترک را نوازش می‌دهد و دخترک از شراره تازیانه حرامیان می‌گوید، که به جای دستان پدر نوازشش داده‌اند. دخترجان به آغوش پدر رفت و مانند کبوتری پرواز کرد.

#به_قلم_خودم

آسمان دلش گرفته و زمین از تشنگی لبانش خشکیده است. حرامیان و گرگ‌صفتان خون از دندان‌هایشان می‌چکد. دندانهایشان را تیز کرده‌اند برای حمله کردن، اسبهایشان را نعل تازه زده‌اند. هدف شومی را در سر می‌پرورانند. امروز به طفل ششماهه هم رحم نمی‌کنند. خدایا مگر این حرامیان طفل در خانه ندارند، گرگان صحرا هم اینقدر بی‌رحم نیستند. این حرامیان از گرگ هم پست‌ترند.

به فرموده‌ی امام “علیه‌السلام” اینان شکمشان از حرام پر شده است، برای این است که گوششان کر شده و ندای “هل من ناصر” مولا را نمی‌شنوند و چشم‌هایشان کور گشته که طفل ششماهه را هم نمی‌بینند.

گلها یکی‌یکی پر‌پر می‌شوند و غریبی و تنهایی مولا بیشتر می‌شود. زنان و کودکان در اضطرابند. ساعات شوم چونان ابری در حال گذر است. امتحان و آزمایش سختی، خلایق در پیش‌روی دارند فقط عده‌ی کمی باید قهرمان میدان باشند. آنان که بصیرت دارند و به ولی زمانشان پشت نکرده‌اند ندای “کیست مرا یاری کند"امام را شنیدند و لبیک‌گویان دعوتش را با جان و دل پذیرا بودند. نزدیکیهای ظهر است و وقت عشقبازی با معشوق فرا رسیده، امام به نماز عشق می‌ایستد و یاران پشت سر ایشان به مولایشان اقتدا می‌کنند. دو رکعت نماز عاشقی بین عاشق و معشوق خوانده می‌شود، دریغا دیوصفتان در هنگامه‌ی نماز هم دست از دریدن برنمی‌دارند آتش تیرها بر سر امام و یارانش در حال فرود آمدنند. لحظات شیرینی است  امام با مولایش دردودل می‌کند، لحظه موعود نزدیک است.

“خدایا بهر قربانی برایت سر آورده‌ام

سر نه، بلکه برایت از سر بهتر آورده‌ام" 

زمین و زمان نگران امام و مولای هستی هستند، جن و ملک آماده جانبازیند. فقط کافی است امام فرمان دهد تا انتقام ششماهه گرفته شود. امام می‌خواهد مردانه بجنگد، با حرامیان اتمام حجت کند. تا در پیشگاه خدا هیچ عذری پذیرفته نباشد. سرور کائنات تنهای تنها مانده است نه برادرجانی هست و نه علی‌اکبری مانده است. عقیله بنی‌هاشم جانش را دارد به میدان نبرد می‌فرستد. امام تکبیرگویان آماده نبرد با شیاطین می‌شود. عده زیادی را به درک می‌فرستد، از تشنگی لبانش خشک شده و پاهایش بی‌رمق گشته است. خطبه می‌خواند شاید انسانیت خفته‌ی  این گرگان بیدار شود اما افسوس که لقمه‌های حرام کار خودش را کرده است و به خواب ابدی رفته‌اند. ذوالجناح به سمت خیمه برمی‌گردد اما بدون عزیز دل زهرا"سلام‌الله‌علیها". بلاکش دوران از خیمه بیرون می‌آید تا برادرجان را ببیند. برادر را نمی‌بیند، دوان‌دوان به سمت گودی قتلگاه می‌رود.

“از حرم تا قتلگه، زینب صدا می‌زد حسین

دست و پا می‌زد حسین ، زینب صدا می‌زد حسین”

“باز این چه شورش است که در خلق عالم است

باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است”

به هرکجا می‌نگرم عشق به اباعبدالله را می‌بینم. زن و مرد، کوچک و بزرگ ورد لبانشان یا حسین"علیه‌السلام"است. مولا با خدا معامله‌ای کرد و اینگونه همه‌ی عالم سیاهپوش ایشان است. بر بام هر خانه‌ای بیرق سیاهی نصب شده و در تمام حسینیه‌ها و تکایا روضه شما خوانده می‌شود.

فقیر و غنی با وجود گرانی‌ها باز هم در خانه‌هایشان عزایت را برپا می‌کنند. 

نوجوانانی در روستایی دیدم که با چه شور و هیجانی خیمه عزای شما را برپا کرده بودند و با اینکه دستشان خالی بود، اما با گذاشتن صندوقی کوچک، نذر مردم رو جمع می‌کردند. موکبی را تشکیل داده بودند و از مردمی که برای زیارت به آن روستا می‌آمدند با چای و خرما پذیرایی می‌کردند.