یاس کبود۱۴

موسیقی آرام‌آرام شروع به نوازیدن کرد. صدایش آنقدر آرامش به روح و روانم می‌دهد، که ساعت‌ها از شنیدنش خسته نمی‌شوم.

گاهی صدایش بالا می‌رود و گاهی حزن‌انگیز است. وقتی بر روی بام خانه می‌خورد صدای تق‌تق آن به گوش می‌رسد.

قدم زدن در زیر آن چه حس زیبایی دارد. صورت را می‌نوازد و چشمان را جلا می‌دهد.

#به_قلم_خودم

درختان لباسی زرد را به تن کرده‌اند. بعد از گذر ۶ ماه شادابی اکنون بیمار شده‌اند. چهره‌شان از شدت مریضی، زرد گشته است. مدتی که در بستر بیماری هستند روزبه‌روز حالشان وخیم‌تر می‌شود. بعد از چند روزی تحمل درد و رنج، مرگشان فرا می‌رسد. روح از تنشان جدا می‌شود و جسم بی‌روحشان به زیر دست و پای دیگران می‌افتد و صدای شکستن استخوانهایشان به گوش می‌رسد. مرگشان چه زیباست، مرگ برایشان پایان همه‌چیز نیست. برف مانند پارچه‌ای سفید همه جا را سفیدپوش می‌کند. مرگ، تولدی دوباره است و از آن غمگین نمی‌شوند. چند صباحی می‌گذرد و دوباره روحی تازه به آنها جان می‌دهد و زنده می‌شوند. این نشانه‌ای برای خردمندان است تا روز رستاخیز را بهتر درک نمایند.

“وَاللَّهُ الَّذِی أَرْسَلَ الرِّیَاحَ فَتُثِیرُ سَحَابًا فَسُقْنَاهُ إِلَى بَلَدٍ مَّیِّتٍ فَأَحْیَیْنَا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا كَذَلِكَ النُّشُورُ

و خدا همان كسى است كه بادها را روانه مى ‏كند پس بادها ابرى را برمى ‏انگیزند و ما آن را به سوى سرزمینى مرده راندیم و آن زمین را بدان وسیله پس از مرگش زندگى بخشیدیم رستاخیز نیز چنین است ” (سوره فاطر آیه 9)

#به_قلم_خودم

سپاس مخصوص خداوندی است که بخشنده و مهربان است. 

بنده گناه می‌کند و او می‌پوشاند. روز را با گناه شروع می‌کنیم و شب غافل از اینکه شاید عمرمان رو به اتمام است، سر بر بالین می‌گذاریم. شب را پرده سیاهی قرار داده است، تا بندگانش با خیالی آسوده، خستگی روز را به راحتی مبدل کنند و جانی تازه کنند. دریغا که چشم به روی همه‌ی این نعمت‌ها بسته‌ایم و یادمان رفته است، از رگ گردن به ما نزدیک‌تر است و انتظار برگشت مرا می‌کشد.

رحمان بودنش آنقدر بزرگ است که از همه گناهان درمی‌گذرد. همه آنها را می‌بخشد کاری به نوع گناه و مقدارش ندارد"الذنوب جمیعا”

کافی است که برگردیم آغوشش به رویمان باز است. خداوند در قرآن این بشارت را به ما داده و هیچ شکی در گفتارش وجود ندارد:
” قُلْ یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلَىٰ أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا ۚ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیم”

#مناجات

خدای خوبم! باز هم نوای “مولای یا مولا” گوش جانم را پر کرده است. صدایش آرامش‌بخش روانم گشته  و به محض شنیدنش اشک چشمانم را جاری می‌کند. 

پروردگار من! می‌دانم غرق در مادیات و دنیا گشته‌ام. هوای نفسم مرا به این دنیای پوچ چنان گره‌ زده‌ است، که دست و پایم را نمی‌توانم حتی تکان دهم.

هر روز که از خواب برمی‌خیزم، چنان غرق در کار و مشغله‌های دنیا می‌شوم، که گاهی فراموش می‌کنم ذکرت را بر لبانم جاری سازم. 

اما این را خوب می‌دانم، خدای خوبم! درست است فراموشکار شده‌ام اما بی‌معرفت نشده‌ام. 

خدای من! این بنده عاصی غیرِ درِ خانه‌ی تو، ای خالق هستی، جایی را ندارد. پس پناهم باش که بیراهه نروم.

#مناجات

دشمن ذره‌ذره عقایدمان را به یغما برده است. برایش زن و مرد، پیر و جوان هم ندارد. کاش زنان سرزمینم می‌دانستند، اگر خداوند احکامی فرستاده است، به این علت است که حکیم و به روحیات زنانه آگاهی دارد. روزی به بهانه دفاع از حقوق زنان، روانه کارخانه‌ها و اداراتشان کردند تا از وظیفه شوهرداری و بچه‌داری دورشان سازند. زن با ظرافت را، راهی بیرون از منزل کردند و علاوه بر وظایف اصلی، وظیفه‌ای سنگین‌تر را بر دوشش گذاشتند. باعث شدند، کمتر از قبل به آن وظیفه خطیر مادری و همسری بپردازد. عواقبش را اکنون در زندگی‌ها به عینه می‌بینیم.از یک طرف در زندگیها مشکلات و سختی‌ها زیاد شد و آرامش از زندگیها رخت بر‌بست و از طرف دیگر بیکاری آقایان بیشتر شد و به تبع آن سن ازدواج بالا رفت. امروز هم که بهانه‌ای دیگر آوردند و زنان را راهی ورزشگاهها کردند. قبل از بازی فوتبال پرسپولیس، در لحظه ورود بانوان به ورزشگاه، چنان شادی و شعف به پا کردند که برای زنان موفق جامعه اینگونه تشویقی صورت نمی‌گیرد. عده‌ای هم مانند کپک سرشان را زیر برف کرده‌اند و به خیال خودشان اینها مدافع حقوقشان هستند. نمی‌دانند، چه خوابهای خوشی برایشان دیده‌اند و به زودی می‌فهمند که دیگر دیر است. 

#جنگ_نرم

#به_قلم_خودم