یاس کبود۱۴

​جنگ نرم واژه‌ایی که به هرکجا بنگری، حضور ناخوشایندش قابل مشاهده است. 

از غذا گرفته تا دارو و از معماری ساختمان‌ها تا وسایل لوکس و گران‌قیمت، ردپای این مهمان ناخوانده به چشم می‌خورد.

روزگاری زندگی‌ها ساده، اما مملو از آرامش بودند. 

امروز بااینکه در زندگیهایمان تمام وسایل زندگی هست اما آرامش و آسایش را گم کرده‌ایم. 

دلیلش جنگی است که با آن دست و پنجه نرم می‌کنیم. 

ما را سرگرم اهداف پوچی کردند تا از هم غافل شویم.

در اسلام سفارش زیادی به دیدوبازدید و صله‌ارحام شده است. خداوند حکیم و علیم است. نیاز بشر را می‌داند. برای همین سفارش زیادی به صله‌ی‌ارحام شده است.

امروزه به دلیل کمرنگ شدن این سنت حسنه همه به هم بدبین شده‌اند.

اگر در گذشته مهمانی وجود داشت خصلت نیک آن، این بود که باهم تعارف نداشتند. میزبان هرچی داشت بدون فخرفروشی بر سر سفره می‌گذاشت. سفره‌ها ساده اما پربرکت بود. صفا و صمیمیت بر سر آنها موج می‌زد.

امروز اگر مهمانی تشکیل شود، سفره‌ها پرزرق و برق هستند. چشم‌وهم‌چشمی در آنها موج می‌زند. با وجود این سفره‌ها از صفا و صمیمیت خالی هستند.

جنگ نرم در بین ما طلاب بیشتر رخنه کرده است. بااینکه ما باید مردم را با افکار اسلامی همگام کنیم. خودمان دنباله‌رو افکار غربی گشته‌ایم.

در اردوی راهیان نوری که رفتم، معلمی می‌گفت:

“به دلیل گران شدن پسته و بادام، این دو قلم را حتی برای فرزندانم هم حرام کرده‌ام. دلیلش مبارزه با قیمت‌ها و شکسته شدن آنها بود.”

نه اینکه تهیدست باشد یا از روی خسیسی تهیه نکند. نه! اتفاقا از ظاهرش معلوم بود که پولدار هم هستند.

نخود و کشمش و گردو را بسته‌بندی کرده بود و برای بین راه به همراه آورده بود.

این عقیده یک معلم بود. حال ببینید بعضی طلاب ما چگونه هستند.

امروز عکسی از یک طلبه بزرگوار دیدم که برای شب یلدا با پسته و بادام و… تزئیناتی انجام داده بود. 

وقتی منِ طلبه اینکار را انجام بدهم. مردم عادی بدتر از این عمل می‌کنند.

چون فعل و قول من در جامعه اثرگذار است.

#التماس_تفکر

#جنگ_نرم 

#صله‌ارحام

#مبارزه

#به_قلم_خودم

​باران غم‌ها را از خیابان و کوچه‌ها شست.

همه جا شادِشاد گشته‌ است.

پس چرا غمِ تو را از دلم نشسته است. 

غمت بر دلِ بارانی من سالهایِ سال جا خوش کرده و خیال رفتن ندارد.

غم دوریت آتش زده بر دل من یا‌اباصالح‌المهدی.

روزها را به انتظار به شب می‌سپارم تا خبری از تو به من برسد.

شب‌ها را با یاد تو می‌خوابم شاید خواب خوشی از تو ببینم.

دریغا عمر رو به پایان است و خبری از تو به ما نرسید.

#اللهم_عجل_لولیک_الفرج 

#به_قلم_خودم

چشمانم، کاش لیاقت دیدنت را پیدا کنند.

هر روز و هر ساعت در حال گذران است و دلتنگیم بیشتر و بیشتر می‌شود.

به دنبال راهی هستم تا تو را بیابم. تو را بنگرم. تو را درک کنم. دریغا! آنچنان در مادیات زندگی غرق شده‌ام که حتی بوی پیراهنت هم به مشامم نمی‌رسد.

تو را در هیاهوی زندگی گم کرده‌ام. به دنبالت می‌گردم اما تو را نمی‌یابم.

مولای من! چشمی که تو را نبیند، نمی‌خواهم.

گوشی که صدای مظلومیتت را نشنود، نمی‌خواهم.

دلم جایی را می‌خواهد، از خودم، از هوای نفسم، از تعلقات مادی و زرق و برق دنیا خود را برهانم، تا بتوانم به دیدارت نائل شوم.

مولا جان! عمر رو به پایان است و لحظه مرگ نزدیک‌ونزدیکتر می‌شود، کاش تو را می‌‌یافتم و لب به سخن می‌گشودم و غم دل با تو می‌گفتم.

#به_قلم_خودم

دنیا بازاری هزار رنگ است و هزار چهره.

قدرت فریبش آنقدر بالا است که همه را مجذوب خود می‌کند.

از میان اجناسش در حال گذر هستی، زیبایی آنها فریبنده است و دل‌ربا. وقتی به خودت می‌آیی، موهای سرت مانند دندان‌هایت سپید گشته‌اند.

به عقب می‌نگری و حسرت وجودت را فرا می‌گیرد. چه اندوختیم و چه کردیم؟

آری دنیا به فرموده مولای متقیان ماری نرم و خوش خط و خال است. فریب نرمی و رنگ و لعابش را می‌خوری اما درون آن سم کشنده و مهلکی است، که چون به او نزدیک شوی تو را نیش می‌زند. 

#دنیا_زندان_مومن_بهشت_کافر

#به_قلم_خودم

چند هفته‌ای بود، دلم پر می‌کشید، به سرزمینی که بوی عشق و دل‌دادگی می‌دهد. دلهره‌ای به جانم افتاده بود که انتخاب می‌شوم یا نه. روزها می‌گذشت و در اضطراب اینکه، امسال هم دوستان بروند و من جا بمانم. امروز بعد از کلی چشم‌انتظاری، انتخاب شدم تا سفر دوباره‌ای شروع کنم. سفری به همراه دانش‌آموزان عزیز میهنم. راستش را بخواهید، هنوز هم دلم آشوب است. می‌ترسم‌، سه‌شنبه بیاید و من باز از سفر جا بمانم. نگرانم شهدا راهم ندهند و این‌بار هم اسمم از لیست خط بخورد. دلم پرواز می‌خواهد، جایی بروم، تمام غم و اندوهم را شهدا برکنند و شادی را جانشینش کنند. بوی خاک شلمچه را حس می‌کنم، بوی غربت شهدا را. دلم برای خاکش پر‌می‌کشد که دستانی بر سرم کشیده‌ شوند و روحم را جلا دهند. دلم بیتاب و بیقرارِ هویزه است و شهدای تشنه‌لبش. چند لحظه‌ای کنار قبر شهید علم‌الهدی نشستن و غم دل را باز کردن، سر به زیر اندازم و از ته قلب صدایش بزنم تا مرهمی را برای دلِ زخمیم از او باز گیرم. طبیب قلبِ آشوبم دهلاویه است و دیدن فیلم شهید چمران. دلم اروند را می‌خواهد و آب‌های خروشانش. شهدایش را صدا بزنم و دل به آبش بزنم. خدا کند شهدا این‌بار، من را هم دعوت کنند. که نیازمند نگاهشان هستم. نگاهی سراسر صفا و صمیمیت تا دلم را به خودشان گره زنند. 

#راهیان_نور

#سفر_عشق

#به_قلم_خودم