یاس کبود۱۴

.
بین قفسه کتاب‌هایِ معاون فرهنگیمون به دنبالِ کتاب برای هایکو بودم، که دوستان علت رو جویا شدند. در این بین شروع کردم به تبلیغ کوثرنت و این مسابقه‌ی جذاب! از جوایز آن پرسیدند؟!
گفتم:
شما شرکت کنید، جوایز نفیس هستند!!
بعد از کلی گشتن بالاخره سه کتاب پیدا کردم و دوستان هرکدام نظری می‌دانند که اول این رو بذار بعد اون!!
بازیِ جذابی براشون شده بود و خودشون شروع کردن به گشتن و انتخاب کردن کتاب!!
سه کتابی که پیدا کردم، کنار هم که قرارشون دادم، جملاتی در ذهن تداعی کرد که انسان رو به اندیشه و تفکر وا می‌داشت!!
“واقعا چه بگوییم؟! آیا حرفی برایِ گفتن داریم؟! شب و روز عاشورا بر کدامین مصیبت باید گریست و زاری و شیون سر داد؟! “

چه بگوییم، یک شب و روز عاشورا، بر کدامین مصیبت باید گریست؟!

#رمان_دوم 

#عطر_یاس 

#قسمت_پانزدهم
حاج‌آقای یوسفی به زینب گفتند:

–خانم میگم اگه موافقید بریم تهران خونه پدرت اینا، آقا مهدی هم بره خونه خواهرش، اونجا یه کم استراحت کنه شب باهم بریم خواستگاری خونه خانم امیدی!!

زینب هم بدون اهمیت دادن به نظر من برگشت و گفت:

–آره فکر خوبیه، همین امشب تکلیفشون رو مشخص می‌کنیم!

شروع کردم به زدن به بازویِ زینب، رو کرد بهم و گفت:

–اووووخ چته؟! دستم رو شکوندی!!

چشام رو گرد کردم و باصدای آرومی لب زدم:

–چی میگی برا خودت؟! من امشب اصلا آمادگی ندارم!

زینبِ دهن‌لقم هرچی رو گفتم موبه‌مو گذاشت کف دستِ حاج‌آقا اینا! سرتاپام عرقِ سردی کرد و از شرم لبِ پایینی رو به دندون گرفتم و زیر لب گفتم:

–دیوووانه باید همه چیو می‌گفتی؟!

نیشش رو تا بناگوش باز کرد،و گفت:

–من دروغ بلد نیستم عزیزم!!

به حالتِ قهر روم رو ازش گرفتم و نگام رو به جاده دادم! دعا می‌کردم زودتر برسیم قم تا از اون جوِ خفه‌کننده نجات پیدا کنم!

با اولین سوهانی که تو جاده دیدم، لبخند زدم و آخیشی از ته دل گفتم! 

تو فکر بودم که چطور قضیه خواستگاری رو به بابا اینا بگم که زینبِ شیرین‌زبون دوباره لب باز کرد:

–ستایش خانم نگفتی حالا کِی مزاحمتون بشیم برای امر خیر؟!

تو دلم می‌گفتم: زینب کاش می‌شد الان با این دستام خفت کنم، آخه چرا امروز اینقد شیرین‌زبونی می‌کنی؟!

آهسته زیرلب گفتم:

–خدمتت عرض می‌کنم زینبِ بلا! یعنی تنهایی دستم بهت نمی‌رسه؟!

–تهدیدم می‌کنی؟!

بعدش تن صداشو یکم بالا برد وگفت

–حاج‌آقا ببین ستا

پریدم وسط حرفش و برا اینکه نذارم ادامه حرفش رو بزنه گفتم:

–حاج‌آقای یوسفی لطف می‌کنید یه جایی منو پیاده کنید برم ترمینال؟!

دختره دیووونه دیگه آبرو برام نذاشت بهتر بود هرچی زودتر پیاده شم!!

حاج‌آقا گفتند:

–خواهرم من و زینبم داریم میایم تهران، بذارید آقا مهدی رو برسونیم خونش بعد میریم سمت تهران!! نگفتید این دوست ما کی خدمت برسند برای امر خیر؟!

چشمانش را برای لحظاتی برهم‌می‌گذارد تا فارغ از درد و رنج روزگار خاطراتِ خوش گذشته را در ذهنش مرور کند. با یادآوری اولین فیش غذایِ حضرتی در دستش لبخندی بر لبانش نقش می‌بندد! چه ساعاتِ دلنشینی بود و چه لحظات باورنکردنی!! یکی از آرزوهایِ دیرینه‌اش خوردن غذایِ حرم بود و هردفعه که به زیارت می‌رفت، با حسرت نفس عمیقی می‌کشید و بویِ مطبوع قورمه‌سبزی حرم را مهمان ریه‌هایش می‌کرد! نمی‌داند چه ادویه‌ای را در این غذاها می‌ریزند که اینگونه هوش و حواس از سر همه می‌پراند! به گمانش بخاطر نظارت امام رضا “علیه‌السلام” که هوایِ زائرانش را دارد اینگونه معطر و خوش‌طعم هستند!

در سال اول طلبگیش به مدد مولا که او را طفیلی عاشقانش پذیرفت، سفر زیارتی به مشهد از طرف حوزه برایش اتفاق افتاد. یکی از بهترین سفرهایِ زیارتی بود و از آن مهم‌تر و ارزشمندتر دعوت شدن سرِ سفره آقایِ کرم، و رفتن به مهمان‌سرا بود. نزدیک ظهر با تقسیم فیش‌هایِ غذا به همراه سایر دوستان راهی مهمان‌سرایِ حضرت می‌شود. لحظات‌ لحظاتِ عجیب و غریبی بود، شور و شوق وصف‌نشدنی مهمان دل‌هایِ همه بود! جمعیت زیادی به صف ایستاده بودند، شادی در صورتشان موج می‌زد. هرکدام به امیدی برایِ گرفتن این غذا آمده بودند. عده‌ای با حسرت کناری ایستاده بودند و منتظر لطف و کرم آقا، به دنبال گرفتن ذره‌ای غذایِ تبرکی از دیگران بودند.

به نزدیک درب ورودی رسید و باید فیش را نشان می‌داد تا وارد مهمان‌سرا شود. اما با شنیدن صدایِ التماس خانمی به خودش می‌آید. با آه به دستانش نگاه می‌کرد و از دختر مریضش برای طلبه جوان می‌گفت: دختری که حسرت چشیدن غذای حضرت را در دل دارد. باید بین آرزویِ چندین ساله و نگاه ملتمسانه آن خانم یکی را انتخاب می‌کرد! لحظه سختی بود. ناخودآگاه فیش را در دستان خانم گذاشت و از صف خارج شد. در گوشه‌ای با اندوه، رفتن دوستان به داخل را نگاه می‌کرد. در دلش به آقا گفت: لایق قدم گذاشتن در مهمان‌سرایت نبودم و با زمزمه این حرف، قطرات اشک بود که صورتش را نوازش می‌دادند! یک لحظه نگاهش به مدیرشان می‌افتد که با حالت سوالی از دور از او می‌پرسد: “پس چرا اونجا وایسادی و نمیای جلو” دستانِ خالی از فیش غذا را نشانش می‌دهد. مدیر اشاره می‌کند به نزدش برود. نزدیک که می‌شود به او می‌گوید: “با ما بیا” نزدیک مهمان‌سرا که می‌شوند به خادم‌ها می‌گوید: “ما طلبه هستیم و همه باهم هستیم” آنها هم بدون نگاه کردن به فیش‌ها، به آنها اجازه ورود می‌دهند. همان لحظه اشک‌هایش سرازیر می‌شوند و از حضرت بخاطر لطفش تشکر می‌کند. اما ماجرا به همین‌جا ختم نمی‌شود و امام‌الرئوف اراده کرده بود به او نشان دهد برداشتن یک قدم مورد رضایت ایشان چه شیرینی‌هایی را به دنبال دارد! از پله‌ها که می‌گذرد، هق‌هق گریه‌هایش بیشتر می‌شود. باورش نمی‌شود لطف امام‌الرئوف شامل حالش شده باشد! به مهمان‌سرا که رسیدند هرکدام از دوستان بر روی میزی نشسته اند. او به همراه خواهر و چند نفر از دوستانش هم بر روی یک میز می نشینند. تویِ دلش غوغا بود، از یک طرف خوشحال بود و از طرفی ناراحت که چرا بدون فیش وارد شده است؟! عذاب‌وجدان گرفته بود. برای همین به نزد یکی از خادم‌ها می‌رود که مسن‌تر از بقیه بود و بعدا معلوم می‌شود مسئول مهمان‌سرا است. ماجرا را برایشان تعریف می‌کند و می‌گوید: بدون فیش وارد شدم! ایشان لبخندی می‌زند و می‌گوید: “شما مهمان ویژه امام رضا هستید، هرچیزی نیاز دارید بگید براتون بیارم. آدرس میز رو هم می‌پرسند بعدم می‌گویند: شرمنده چون غذا به اندازه فیش‌ها پختیم فقط از غذا نمی‌تونید بخورید ولی هرچی خواستید می‌تونید بردارید.”

با خوشحالی می‌رود، کنار بچه‌ها می‌نشیند. هنگام پخش غذا، متوجه می‌شوند غذا خورشت بادمجان است. دوستان زیاد این غذا را دوست نداشتند. با شگفتی بسیار می‌بینند غذایِ همه دوستان طلبه خورشت بادمجان است و کنار میز آنها که می‌رسند، می‌گویند: “خورشت بادمجونمون تموم شده، برا شما قورمه‌سبزی آوردیم.” همه به آنها می‌گویند: “خوش‌بحالتون غذایِ شما قورمه‌سبزیه” خلاصه بچه‌های میز، هرکدام مقداری از غذای خودشان را به او می‌دهند و سهمش بیشتر از غذایِ آنها می‌شود! سالها بعد چندباری مهمان آقا می‌شود و هنوز در دلش امید است دوباره لطف و کرم آقا شامل حالش شود!

ضمیر همه در بدو تولد پاک است و بی‌آلایش! خداوند انسان‌ها را بر فطرت پاکی خلق کرده است. بعد از خلقت، انسان راهی زمین شد، زمینی پر از امتحان و آزمایش! هرکس باید نشان دهد چند مرده حلاج است! عده‌ای بر همان ضمیر پاک خود ماندند و سعی کردن شفافیت آن را دوچندان کنند تا از فرشته بالاتر روند و لایق سجده فرشتگان بر خود شوند! اما در این بین عده‌ای ترمز بریدند و اسیر هوا و هوس شدند و به راهی رفتن که شیطان راهنمایشان شد! روز و شب هم‌سفره او شدند و هرآنچه گفت به جان و دل خریدند!
نمونه‌اش دو نفری بود که با آنها برخورد کردم البته ما فقط به ظاهر آدمیان آگاهیم، به باطنشان غیر خدا آگاهی ندارد و الله اعلم!
در مسیر رفت و برگشتمان به خانه یکی از اقوام با دو آقا برخورد کردیم که رفتارشان برایمان جالب بود. آن یکی مانند روز صاف و زلال بود و این یکی چون شب سیاه و خاموش!
در مسیر رفت با آقایی برخورد کردیم که بخاطر گرمایِ هوا ما را به مقصد رساند و کرایه‌اش را صلواتی قرار داد.
در مسیر برگشت با راننده‌ای روبرو شدیم که انگار وجدان را خورده بود و یک لیوان آب هم بعد آن نوش‌جان کرده بود!
راننده کرایه را دو برابر حساب کرد هیچ، مقداری را اضافه کرد بر آن و به بهانه اینکه مسیرش نبوده از ما گرفت.
بخاطر بی‌وجدانیش اعتراض کردیم اما با بدزبانی کردنش، سکوت را بر حرف زدن دوباره ترجیح دادیم و پیاده شدیم!
آری خود انسان‌ها هستند که بهشت و جهنم را برای خود خریداری می‌کنند و “بهشت را به بها دهند نه به بهانه”

“فَأَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنِیفًا ۚ فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْهَا ۚ لَا تَبْدِیلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ۚ ذَٰلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ وَلَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لَا یَعْلَمُونَ

پس روى خود را با گرایش تمام به حقّ، به سوى این دین کن، با همان سرشتى که خدا مردم را بر آن سرشته است. آفرینش خداى تغییرپذیر نیست. این است همان دین پایدار، ولى بیشتر مردم نمی‌دانند.
سوره مبارکه روم، آیه 30″

#رمان_دوم 

#عطر_یاس 

#قسمت_چهاردهم
حاج‌آقای حسینی اومده بود کنارم و اونقدر غرق در زیبایی‌های اطراف بودم اصلا متوجه حضورش نشدم!

وقتی دستپاچگیم رو دید، شروع کرد به معذرت‌خواهی کردن، منم مثل دیووونه‌ها همش سرم رو تکون می‌دادم، به خودم که اومدم لب پایینیم رو به دندون گرفتم و ببخشیدی گفتم و رفتم کنار ماشین وایسادم تا زینب اینا بیاند.

تو دلم شروع کردم به فحش دادن به زینب که شکمو چقدر می‌خوای بخوری؟! 

با دیدن زینب که داشت به سمتم میومد با عصبانیت گفتم:

–بیا منو هم بخور اگه هنوز گشنه‌ای، چرا گذاشتید اون تنها بیاد بیرون؟!

زینب لبخندی از رو حرص زد برا اینکه حرص من رو دربیاره بعدم لب زد:

–کی رو میگی؟!

–خودت رو به اون راه نزن، خوب می‌دونی کی رو میگم!

–آهااا حاج‌آقای حسینی منظورته؟! 

–آره خااااانم!

–ما چطور بگیم شما تنهایی نرید بیرون، ستایش خانم رفتن گل بچینند!!

با شنیدن این حرفش دیگه داشتم از عصبانیت می‌ترکیدم، خواستم لب باز کنم هرچی از دهنم درمیاد بارِ زینب کنم که با اومدن حاج‌آقا اینا خودم رو کنترل کردم. با لحن آرومی گفتم:

–به حسابت میرسم بعدا زینب خانم!

یه تای ابروش رو بالا داد، خودش رو لوس کرد و گفت:

–هیچ‌کاری نمی‌کنی عزیزم!!

زینب دیگه داشت حرصم رو درمیاورد با این کاراش، باید نشونش می‌دادم یه من ماست چقدر کره داره!! سوار ماشین شدیم و حرکت کردیم.

دیگه چند ساعتی داشتیم برسیم قم. تو قم اونا می‌رفتن خونه‌هاشون من باید میرفتم ترمینال و سوار اتوبوس تهران می‌شدم!!

سعی کردم این چند ساعت رو بخوابم! چشام رو بستم که بخوابم با حرفی که حاج‌آقا اینا زدن، به حالت نیم‌خیز بلند شدم و چشام از تعجب گرد شد، نمی‌دونستم چی جوابشون رو بدم؟!