یاس کبود۱۴

دعای فرج را زمزمه می کنم و بندبندش حال دلم را عجیب می کند! به خود می گویم:
“چقدر خدا دوست مان داشته که برای آرام شدن ما در این لحظات طاقت فرسا چنین دعایی فرستاده تا با ذکر آن دل مان آرام شود و امید به فرجش در درون مان بیشتر شود!”
به این روزگار پر از سیاهی می نگرم اما ته دلم قرص می شود از داشتنش، از او که باید بیاید و “پایان شب سیه را سپید کند.”
وقتی با عشق می خوانم:
“الهی عظم البلاء”
دلم تنگ می شود و می گیرد…
می گویم خدای خوبم:
“مگر بلایی بزرگتر از این امروز در جهان داریم که انگاریی قیامت است و همه از هم فرار می کنند؟! قبلا عزیزی را از خانواده، دوستان و آشنایان می دیدی؛ در آغوشش می کشیدی و او را می بوسیدی اما حالا چه؟! آیا کسی جرات می کند، بدون ترس از چند قدمی عزیزانش رد شود؟!”
اگر این بلا و گرفتاری عظیم نیست پس چه بلایی قرار است بر سرمان بیاید تا فرجش نزدیک شود؟!
به بند زیبای ” و النقطع الرجاء” که می رسم؛ اشک چشمانم چون ابر بهاری سرازیر می شود و هق هق گریه هایم چون غرش آسمانی، گوش فلک را کر می کند!
خدایا ما نمی دانیم قرار است چگونه امیدمان بریده شود تا فرجش را برسانی؟! اما این را خوب می دانیم؛ با این بیماری منحوس، ظرفیت روحی مان ته کشیده و دل مان فرجش را می خواهد تا به این اضطراب و دلهره ها پایان دهد!
درست است این روزها دیگر برایمان عادی شده اند.
اما!
ای آفریننده ی جهانیان!
تا کی باید اینگونه زندگی کنیم؟! تا کی باید ماسک به صورت، با رعایت فاصله از همدیگر، شرکت نکردن در مراسمات و دوری از عزیزان مان زندگی کنیم؟!
خدای مهربانم!
دل مان لک زده برای خواندن نماز جماعتی در مسجد و زیارت نامه خواندن در حرم امام رضا “علیه السلام. دل مان پر کشیده برای عطر خوش چایی روضه و خواندن زیارت عاشورا!”
به ما نظری بفرما و به حق این بزرگان درگاهت، فرج و گشایشی در کارمان کن.
گشایشی که خیلی زود باشد و نزدیک به اندازه “کلمح البصری” چشم بهم زدنی یا زودتر از آن!
ای مولای من! یا صاحب الزمان!
در این روزگار سختی و به دور از آسایش و آرامش، به فریادمان برس “الغوث الغوث الغوث” و ما را دریاب “ادرکنی”
که اگر تو ما را رها کنی به کجا روی بیاوریم واسطه بین ما و خدا شود و فرج تان را برساند…

✏ز. یوسفوند

نمی دانم برای شما هم اتفاق افتاده است یا نه؟! اما قطعا در بعضی وقت ها، چنین حسی نصیب تان شده و احساس اضافی و سربار دیگران بودن را دارید!
این روزها هم این حس ناخوشایند، من را قلقلک می دهد!
از وقتی درسم را تمام کرده ام…
از زمانی که اردوهای جهادی و تبلیغی به دلیل کرونای لعنتی، تعطیل شده اند و همه ی کارها مجازی شده است؛ من هم احساس سربار بودن را دارم!
واقعا درس خواندن و پشت نیمکت نشستن هم نعمتی است که از جانب پروردگار نصیب ما بچه های انقلاب شد. بی جهت نیست در اسلام این همه به طلب علم و آموزش توصیه و سفارش شده است.
بارها در روایات شنیده ایم:
” اطلبوا العلم و لو بالصین”
حال که چین شده منبع صادرات ویروس کرونا به جهان، نه می توانیم به چین برویم و نه در ایران خودمان به کسب علم و دانش بپردازیم!
آخر کسی نیست بگوید:
“عزیز جان ها! مجازی خواندن هم شد درس و مشق؟!”
درس و مشق باید حضوری باشد. دستانت همه جا را لمس کند. دست بر روی نیمکت و صندلی بگذاری و خاکش را توتیای چشمانت کنی! چهره به چهره خیره در نگاه استاد شوی و ساعاتی برایت عبادت بنویسند. زمانی که متوجه درس نشدی، نیشگونی از بازوی کناردستی ات بگیری و بگویی:
“این چرا اینطوری شد؟!”
بعد از اتمام کلاس ها، کش و قوسی به بدن خسته ات بدهی و برای تجدید وضو راهی سرویس بهداشتی شوی.
مهر کربلا را در دست بگیری و همراه چادر سفید، منتظر امام جماعت شوی تا نماز را به جماعت بخوانی و بعد با ذهنی آسوده و رها، راهی خانه شوی!
البته این را بگویم:
“من درسم تمام شده و حتی مجازی هم کلاس ندارم تا چند ساعتی را پای درس و مشق بنشینم و نفسی تازه کنم.
کار روزانه ی من شده سر زدن به وبلاگ و کوثرنت عزیز!
می ترسم به مرور زمان این را هم از ما بگیرند و علاف و سرگردان بودن مان دو چندان شود!”

✏ز.یوسفوند

این روزهای کرونایی کارم شده فقط خوردن و خوابیدن! نه کاری هست انجام دهم تا مشغول شوم، نه جایی که به آنجا بروم و مدتی خودم را سرگرم کنم!
دلم پر کشیده برای حوزه، پشت صندلی نشستن و فقه و اصول خواندن…
دلتنگ روزهای سال های گذشته هستم، آن روزهای زمستانی که نگاهی به ساعت گوشیم می انداختم و وقتی می دیدم هنوز ده دقیقه به هفت است؛ ته دلم آخیشی می گفتم و چشمانم را می بستم تا بخوابم! آن ده دقیقه چون هوا سرد بود دوباره می چپیدم زیر پتوی گرم، انگار ساعت ها برایم می گذشت و من باز هم در خواب زمستانی فرو می رفتم!
اما این روزها دیگر نه حوزه ای هست، نه ساعت هفتی و نه تاریکی هوای دم صبحی که خودم را در آغوش بگیرم تا هوای سرد زمستان، لرزه بر اندامم ننشاند!
این روزها عجیب دلم بهانه می آورد! بهانه هر چیزی را می گیرد، از بیرون رفتن و قدم زدن تا کیف و کتاب به دست گرفتن و راهی حوزه شدن!
هیچ جایی هم نیست، دلم را بر آن گره بزنم تا کمتر بهانه تراشی کند!
وقتی بعد از چند هفته قدم را بیرون از خانه می گذارم؛ همه جا برایم تازگی دارد. انگاری سال ها است قدم در این شهر نگذاشته ام. شهر رنگ و بوی دیگری گرفته، همه جایش سرد و بی روح است و دیگر آن گرمای سابق را ندارد!
شاید این روزهای مرده، بخاطر تمام ناشکری هایی باشد که در روزگار آسایش به درگاه خداوند بردیم و گرنه چرا باید زمین اینگونه خاموش شود و نوری نداشته باشد تا گرمابخش زندگی های مان باشد. 

✏ز. یوسفوند

خط مقدم 

این خط تبلور رشادت‌ها و دلیرے‌هاےِ بزرگ‌مردانی است، که از خاک و ناموسِ وطن دفاع کردند تا ذره‌اے از این خاک به دست گرگ‌صفتان نیفتد.

و اما!

امروز سی سال بعد، عده‌اے از جان شیرین خود گذشته اند و خالصانه در خط مقدم با ویروسِ منحوسِ کرونا درگیرِ جنگ هستند.

این روزها، بارها و بارها اسم آنها را شنیده‌ایم و تحسین‌شان نموده‌ایم! عکس‌ها و فیلم‌هاےِ زیادے از آنها در فضاےِ مجازےِ دست به دست شده است.

ولی در این بین، عزیزانی هم، گمنام در حالِ خدمت‌گزارے هستند و کمتر یادے از آنها می‌شود.

جانشان در خطر است چون با دستکش و ماسک رها شده‌ےِ من و تو در کوچه و خیابان سروکار دارند.

پاکبانان عزیزے که این روز و شب‌ها به دور از قرنطینه و ماندن در خانه در حالِ انجام وظیفه هستند و 

جانِ خود و خانواده‌شان در خطر است.

بیایید به پاسِ زحمات‌‌شان، ما هم کمتر در کوی و برزن زباله بریزیم و قدردانِ تلاش شبانه‌روزے آنها باشیم!

دلتنگم
دلتنگ یک نوای آشنا
دلتنگ یک معجزه
دلتنگ او که با کلام اطمینانش روزی گفت:
“تا سه ماه دیگر داعش از بین می رود!”
امروز هم من حس کودکی را دارم تا بیاید و بگوید:
تا سه ماه دیگر کرونا را نابود می کنیم!
کاش دنیا به عقب برمی گشت و او را دوباره داشتیم.
از وقتی که او رفت آرامش دنیا را هم با خود برد.
باید هم این آرامش از جهان رخت می بست هرچه بود خونش به ناحق بر زمین ریخته شد.
آری
ای سردار شجاع اسلام!
با روح ملکوتیت ببین چگونه قلب ها برایت می تپد و چگونه زمین را پریشان حالی در برگرفته است؟!
کاش ما هم مرگی به شیرینی شهادت تو داشتیم نه مرگی به تلخی مرگ با کرونای منحوس، که حتی عزیزان مان برای دفن کردن مان جرات نمی کنند بیایند!