یاس کبود۱۴

چشمانم را می‌بندم. غرق در شنیدن صدای طنین‌اندازِ باران می‌شوم. بهترین موسیقی است تا به حال شنیده‌ام!
صدای گوش‌نوازی دارد و با شروعِ نواختن، حرف هایی را به گوش جان مان می‌رساند.
گمان می‌کنم، امید را به روح و روان خسته مان هدیه می دهد. اینکه به رحمت خدا بعد از توبه، امید داشته باشیم.
“لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ”
به ما انسان ها می‌گوید:
“ببینید، با قطراتم همه‌جا را سفید و پاکیزه می‌کنم.”
توبه کردن هم، اینطور باعث پاکی می‌شود. گناه را شست‌وشو می دهد و سفیدی را به جایش می‌ نشاند. اضطراب را می‌برد و آرامش را به جان مان هدیه می‌ دهد!
فارغ از تمام دردهای مان، گرما را به وجودِ سرد و یخ‌زده‌ هدیه می بخشد.
با خود می‌اندیشم، هرآنچه را خداوند آفریده؛ در نهایت زیبایی و آرامش است. رنگ آبی که بر آسمان نقش بسته، آنقدر آرامش‌بخش است که هروقت دلت از زمینیان گرفت؛ کافی است، سرت را به آسمان بلند کنی. فارغ از همه‌کس و همه چیز پرواز کنی و به آرامش برسی.

✏ز. یوسفوند