یاس کبود۱۴

از کربلا جاماندم و در پیاده‌رویِ اربعین نبودم اما توفیقی نصیبم شد تا با هزاران زائرِ جمکران، مسیر حرم تا مسجد را پیاده رویم. مسیری که روبرویت مسجد فیروزه‌ای جمکران بود و موکب‌هایی برایِ پذیرایی از عزادارنِ حسینی. هر قدمی را برمی‌داشتی و به مسجد نزدیک‌تر می‌شدی بویِ اسپند و گلاب فضا را معطر کرده بود. گاه نسیمِ دل‌نوازی مهمانِ روح و جان‌مان می‌شد و خنکایش گرمایِ هوا را برطرف می‌کرد.

عشق به ابی‌عبدالله مرزها را درهم نوردیده و موضوعی جهانی شده است. از غرب تا شرق عالم، انسان‌هایِ آزاده مسیرهایِ طولانی را برایِ شرکت در مراسم اربعین حسینی، راهیِ کربلا هستند. این عشق چنان در تاروپودشان نفوذ کرده که حتی خستگیِ راه هم آنها را از حرکت، باز نمی‌دارد.

در مسیرِ مشهد، چزابه اتوبوس‌هایِ قدیمی و معمولیِ که پلاکِ شناساییِ‌شان مربوط به کشورِ پاکستان است را دیدم!

ماشین‌هایی که شاید هیچ‌کدام از ما تحملِ یک ساعت نشستن در آنها را نداشته باشیم! 

اما آنها

قطعا چند روزی را تا رسیدن به مقصد در این اتوبوس‌ها سر می‌کنند و راهی طولانی را باید بپیمایند!

آنها می‌روند تا به جهانیان، نشان دهند حبِ امام حسین “علیه‌السلام” در قلب‌هایشان است و هیچ چیز نمی‌تواند مانع این دوست داشتن شود!

به اربعین نزدیک و نزدیک‌تر می‌شویم. عده‌ای به کربلا رفتند و در حالِ بازگشت هستند. عده‌ای هم امروز و فردا عازم هستند، کوله‌پشتی‌هایِ خود را آماده کرده‌اند و بار سفر را بسته‌اند.

این وسطِ منِ بی‌سروپا باز هم جا ماندم و ارباب پایِ گذرنامه‌ام را امضا نکرد. از اولِ محرم روضه خواندم به امیدِ اربعین و بودن در بین‌الحرمین! به هر روضه‌ای قدم گذاشتم روزنه‌ای در دلم بود و امیدی در درونم موج می‌زد که امسال تو هم عازم هستی! گذرنامه را که گرفتم، به خودم گفتم:

“این هم گذرنامه! ‌حال مانده امضایِ ارباب زیر آن!”

ندانستم که ارباب، جنسِ درهم قبول نمی‌کند و بد و خوب را جدا می‌کند. خوب‌ها را می‌برد و دلِ امثالِ منِ بد را می‌سوزاند! 

می‌خواهم بگویم:

“ارباب‌جان! قسمت دادم به نازدانه‌یِ سه‌ساله‌ات، که من را نیز دعوت کنی! اکنون با این دلِ شکسته چه کنم؟! دلِ سوخته‌ام را کجا ببرم که خریداری برایش بیابم؟! آیا غیر از درِ خانه‌یِ شما، اهل‌بیتِ کرم، جایی هست که بروم و اطراق کنم؟!

امشب فقط یه جمله می‌دانم! آن هم این است:

کربلا می‌خواهم مولایِ من!”

خدا بعضی صاحبان مجالسِ عزاداریِ اهل بیت را خیر دهد. برایِ فرستادن فاتحه در پایانِ روضه، لیستِ طویلی را از اموات می‌آورند تا فاتحه‌ای را نثار روحشان کنیم! بعضی مواقع اسمی را می‌بینی که نه می‌دانی مرحوم بگویی یا مرحومه؟! گاهی هم حتی تلفظش را نمی‌دانی، فتحه بدهی یا کسره یا ضمه؟!

امروز من هم همچین بلایی سرم آمد! اسمی را باید تلفظ می‌کردم که نه می‌دانستم اسمِ خانم است یا آقا و حتی نمی‌دانستم چگونه تلفظش کنم؟! با حالتِ سوالی و از رویِ تعجب پشتِ میکروفن گفتم:

“…و شمامه با فتح شین و…؟!” و حالا دیدم خداروشکر درست تلفظش کرده‌ام!

البته این اسم، حسنی هم برایِ من داشت. به گوگل خان سری زدم و جستجویش کردم. اسم موردنظر شمامه بود. معنایِ بسیار زیبایی داشت. معنایش رایحه و بویِ خوش بود! نکته بسیار جالبی که دیدم، تعدادِ بانوانی بود که تا سالِ ۱۳۹۴ این اسم را داشتند. حدود ۶۳۲۵ نفر تا این سال، در قید حیات بوده‌اند. اکنون هم شاید بیشتر شده باشند.

همه جا صحبت از سفر است، سفری از جنسِ عشق و صفا از نوعِ معرفت، تا روح و جان با آن صیقل داده شود. به هرکس می‌نگری این روزها در تکاپویِ گرفتنِ گذرنامه است. جان‌ها همه آماده‌یِ پرواز هستند. چهره‌ها را که می‌بینی، شوق و ذوقِ زیارتِ کویِ عشق در آنها موج می‌زند. پیر و جوان، زن و مرد هرسال، تشنه‌تر از سالِ قبل، خود را مهیا می‌کنند. یک سال به انتظارِ اربعین روزگار را پشتِ سر می‌گذارند و قلب‌شان به امیدِ این روز می‌تپد! اشک و آه روضه‌هایِ چهل روز مانده به اربعین و ندایِ یااباعبدالله گفتن در قرائتِ زیارتِ عاشورا، فقط و فقط یک هدف را دنبال می‌کند و آن نفس کشیدنِ چندین روزه‌ در بین‌الحرمین است.

آری این روزها، هرکس به دنبالِ کاروانی می‌گردد تا خود را به سیلِ خروشانِ اربعینی‌ها برساند. یکی با علم بر دوش راهیِ جاده می‌شود و آن یکی کالسکه‌ای در دست تا کودکش را بیمه‌یِ باب‌الحوائج شش‌ماهه کند. 

پایِ دلِ خیلی‌ها هم در این ایام زودتر از پایِ جسم‌شان به کربلا می‌رسد و چشمِ دل را به بین‌الحرمین گره می‌زنند.

آنگاه که نمی‌دانی اول چهره، سویِ حرمِ برادر کنی و با او داستانِ ولایت‌مداری را مرور کنی یا نه سمتِ نگاه را بچرخانی به طرفِ حرمِ مولا و با او غمِ غربت را زمزمه کنی؟!

عده‌ای هم پا را فراتر نهاده‌اند و در کنارِ زیارتِ هرساله، برایِ کودکان و زنانِ میزبانِ عراقی، هدایایی را آماده می‌کنند، تا بلکه در این بین، لبخندی را بر لبانِ کودکی بنشانند؛ که به عشقِ اربعین با دانه‌ای خرما از زائرانِ تشنه لبِ کربلا، پذیرایی می‌کند!