یاس کبود۱۴

​صداےِ قدم‌هاےِ بهار را می‌شنوے؟! پنجره دلت را باز کن تا ببینی پشتِ در به انتظارِ تو نشسته است!

لبخند بر لب تو را صدا می‌زند و می‌گوید:

“نگران این روزهاےِ سرد و بی‌روح نباش! تو اشرفِ مخلوقات هستی و خداوند تو را براےِ خود خلق کرده است! پس ناامیدے را رها کن و زمستانِ سرد و یخی را از خود دور کن! بنگر این روزها هم تمام می‌شود و تو باز هم باید به دنبالِ وظیفه بندگی خود باشی!”