یاس کبود۱۴

چند سالی است به روستایِ آبا و اجدادیم برای تبلیغ می‌روم. خانم‌ها مسجدِ روستا را به تسخیر خودشان درآورده‌اند و من را برایِ برگزاری مراسم شب‌های قدر دعوت می‌کنند!

دیروز غروب هم مثل قبل رفتم و مهمان عمویِ مادری شدم!

زنِ عموجان، مسن بود و مهربان! با کارهایی که برایم انجام می‌داد، شرمنده می‌شدم!
خودش سجاده‌ای را برایم پهن کرد و چادر نمازی برایم آورد!

از گذشته و سختی‌هایی که آن روزگارها مردم داشتند برایم تعریف کرد!

چشم و گوشم را سپرده بودم به خاطراتش! خاطراتی که گاهی رنج و سختی بودند و گاهی همراه با خوشی و شادی!

گاهی ناراحت می‌شدم و چهره در هم می‌کشیدم و گاهی لبخندی گوشه لبهایم، جا خوش می‌کرد!

از روابطِ نزدیک خویشاوندی در آن روزگاران برایم تعریف می‌کرد و من حسرت‌کنان، به او خیره شده بودم!
چه خوب بوده که آنقدر به هم نزدیک بوده‌اند، که ناهار و شامی که درست کرده‌اند، با دیگران تقسیمش می‌کرده‌اند و تنهایی آن را نمی‌خوردند!

از موادِ سالمِ غذایی آن زمان گفت که هرچه داشته‌اند، سال بوده و ارگانیک!
آن روزگار خبری از غذاهایِ متنوع الان نبوده و تنها روغنی که مصرف کرده‌اند، روغن حیوانی بوده است!

از سختی‌هایی که کشیدند تعریف کرد و گفت الان همه چیز مهیا است اما شکرگزاری، مهربانی و عطوفت از سفره‌ها رخت بربسته و جای خودش را به ناشکری داده است!

با خودم گفتم:
غیر از این نیست که قرآن بارها، انسان را گوشزد کرده است که از گذشتگان پند و اندرز گیر، از آنان درس گیرید و راهی که رفته‌اند دیگر شما نروید؟!

پس چرا این روزها، مردم با وجودِ نعمت‌های خداوند و قدرت خرید حداقل‌ها و نبود قحطی، لب به شکایت باز می‌کنند و همیشه زبانِ اعتراضشان، “گوش فلک را کر” کرده است!

آیا دلمان برای قحطی‌های گذشتگان تنگ شده است، که حتی برای به دست آوردنِ نانی، جان خود را از دست می‌دادند؟!

#پی‌نوشت

“أَوَلَمْ یَسِیرُوا فِی الْأَرْضِ فَیَنظُرُوا کَیْفَ کَانَ عَاقِبَةُ الَّذِینَ مِن قَبْلِهِمْ کَانُوا أَشَدَّ مِنْهُمْ قُوَّةً وَأَثَارُوا الْأَرْضَ وَعَمَرُوهَا أَکْثَرَ مِمَّا عَمَرُوهَا وَجَاءتْهُمْ رُسُلُهُم بِالْبَیِّنَاتِ فَمَا کَانَ اللَّهُ لِیَظْلِمَهُمْ وَلَکِن کَانُوا أَنفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ

آیا آنان روى زمین سیر نکردند تا ببینند عاقبت کسانى که پیش از آنان بودند، چگونه بود. آن‌ها در قدرت و ایجاد آثار مهم در زمین از این‌ها برتر بودند ولى خداوند ایشان را به گناهانشان گرفت و در برابر عذاب او وسیله دفاعى نداشتند.

سوره مبارکه روم، آیه 9″