یاس کبود۱۴

دیروز ناخواسته فایلی دیدم با عنوان وبلاگ های محبوب کوثربلاگ.

به آن نیم نگاهی انداختم تا شاید اسم وبلاگ های آشنایِ قدیمی را در آن ببینم.

همین طور که بالا و پایین می‌کردم؛ چشمم خورد به نام آشنایِ وبلاگ یاس کبود ۱۴ که روزگاری یکی از فعالان کوثربلاگ و کوثرنت بود! 

اما اکنون به خاطر غیرفعال بودن، در قعر جدول امتیازها قرار داشت و حتی نامش از گوگل محو شده بود!

مشغله زیاد باعث شد تا از این دو فضای دوست داشتنی، رخت بر ببندیم و در جایی دیگر بساط پهن کنیم.

آری یک طلبه ممکن هست مکان تبلیغش را عوض کند اما هیچ گاه آن را تعطیل نمی‌کند.

نمی دانم چرا؟! اما یک آن دلتنگت شدم!

دلتنگ مطلب نوشتن و منتشر کردن

دلتنگ نظرات زیر پست دوستان گذاشتن و به نظرات جواب دادن

دلتنگ کوثریلاگ و فضایِ بی آلایشش!

کاش می‌شد برگشت و دوباره فعال شد!

دلتنگم!

اما نمی‌دانم دلتنگ کی یا چی؟!

حتی نمی‌‌توانم این حال بد را توصیف کنم!

خسته‌ام!

اما نمی‌دانم از کی یا چی؟!

فقط می‌دانم دیگر رمقی در جان، روح و روانم نمانده است.

بیزارم!

اما نمی‌دانم از کی با چی؟!

فقط می‌دانم دیگر توانِ گریستن هم ندارم! 

حتی دیگر توانِ نوشتن هم ندارم تا شاید اندکی از غمِ دلم کم شود و مرا به حالِ خود رها کند…

نمی‌دانم دلیل کدام گریه بودم یا کدام اشک را سرازیر کرده‌ام که اینگونه، ناامید از زندگی شده‌ام؟!

تاوان کدامین گناه را امروز دارم پس می‌دهم؟!

اما می‌دانم!

 خوب می‌دانم…

این را خوب به یاد دارم…

که هنوز چند صباحی از دلی را که شکستند و بی‌قرارش کردند؛ نگذشته است…

من از دلِ شکسته‌ام به خدا پناه بردم…

به او که پناهنده‌یِ تمام بی‌پناهان است!

کاش شاهراهی بود تا برگردم به عقب…

به همان روزها که هنوز دلم شکسته نشده بود…

کاش شاه‌کلیدی بود تا قفلِ گذشته را باز می‌کرد و آن وقت من بودم و چون کبوتری سبک‌بال که در آسمان نیلگونِ لاجوردی به پرواز در می‌آمدم و به دوردست‌ها سفر می‌کردم!

بارخدایا!

خستگی روح و روانم را می‌بینی…

ناتوانی گام‌هایِ سست و بی‌رمقم را می‌بینی…

دلِ شکسته‌ام را می‌بینی…

از تو می‌خواهم.‌‌‌‌..‌

فقط می‌خواهم…

این را می‌خواهم..‌‌.

 مرهمِ دلِ شکسته‌ام باشی…

می‌خواهم گام‌هایم را چون قبل استوار کنی…

خستگی روح و روانم را به سرزندگی مبدل کنی…

و این را خوب می‌دانم…

که همه چیز و همه کس در یدِ قدرت تو است و بی‌پناهان غیر از پناهگاه امن و امان تو، جایی را ندارند…

پس خداوندِ من!

نظر کن به این دل…

که این دل فقط تو را می‌خواند و بس!

✍زهرا.یوسفوندمفرد 

چند سالی می‌شود، شب‌های زمستان را به انتظارِ بارش برف، به صبح می‌رسانیم. هردفعه چشم به آسمان می‌دوزیم، شاید سپیدی و سردی برف را بر روی گونه‌های مان احساس کنیم.
امروز سحر، چشمانم را گشودم، ذرات برف بود، که زمین را نوازش می‌کرد.  لبخندی بر روی لبانم نشست و خداوند را شکر کردم.  اما شادیم چند دقیقه‌ای طول نکشید، آسمان سیاه گشت و سپیدش از بین رفت.
می‌گویند:
“هرگاه هوا خیلی سرد شود، بارش برف را خواهیم داشت!”
اما نمی‌توانم، قبول کنم.
مگر هوایی استخوان‌سوزتر از این هم داریم؟!
بیرون که می‌روی، از شدت سرما دندان هایت بهم می‌خورند و نزدیک است، از شدت برخورد آنها، مانند برگ پاییزی فرو ریزند.
باز می‌گویند: 
“چون هوای شهرها گرم شده‌اند. بخاطر وجود تعداد زیاد ماشین‌ها، در سطح زمین، برف تبدیل به باران می‌گردد، اما در روستاهایی که بلندیشان از سطح زمین بیشتر است، بارش برف را داریم. هضم این مطلب هم برایم غیرممکن است! 
مگر عقل این دلایل را قبول می‌کند؟! کسی به این فکر نمی کند، که ضعف ایمان باعث قطع برکات از اهل زمین می‌شود.
هیچکس با خودش نمی‌گوید، ندادن زکات باعث خشکسالی شده است. خداوند آنقدر بخشنده و مهربان است، که نعمتهایش را از اهل زمین دریغ نمی‌کند و بی‌منت می‌بخشد. 
اما آیا وقت آن نرسیده که تلنگری به خود و اطرافیان بزنیم؟!
وقت آن نرسیده تا به خود آییم و بیشتر حواس مان به کارهایی که انجام می دهیم، باشد؟!
دلم هوایِ شب هایِ برفی را کرده است! شب های زمستانی، که آسمان به قدری روشن بود، انگار آن را چراغانی کرده‌ بودند.
پشت پنجره می‌نشستیم و بارش لطف و کرم خداوند را نگاه می کردیم.
منتظر بودیم تا سطح برف بالا بیاید و بعد درِ حیاط را باز کنیم و همچون آهویی گریزپای،  روانه کوچه شویم. گلوله‌ای برف را برداریم و با خنده‌ای مستانه با دوستان برف بازی کنیم. آدم برفی درست کنیم و سوراخ‌سمبه‌های خانه را زیرورو کنیم، تا شاید بتوانیم چیزی را بیابیم و آدم‌برفی را قشنگ کنیم.
دلم برف می‌خواهد و چشم دوخته‌ام، به لطف و رحمت خداوند برای استجابت دعایم.

✏ز. یوسفوند