یاس کبود۱۴

عصر جمعه که می آید، حس دلتنگی به آدم دست می دهد و گلویش را می فشارد.
کودک بودیم سنمان کم بود و به مدرسه می رفتیم خیال می کردیم این دلتنگی عصر جمعه، بخاطر ننوشتن تکالیف درسی است!
بزرگ و بزرگ تر که شدیم، فهمیدیم این حس دلتنگی دلیل دیگری دارد. دلیلی فرای آن چه در ذهن کودکانه مان نقش بسته بود.
امام زمان(عج) تکالیفی به ما می دادند و آنقدر دل مشغولی دنیا را داشتیم که یادمان می رفت!
عصر جمعه، عصر دلتنگی برای عزیزی می باشد که سال ها به انتظار 313 یار نشسته است.
آن مرد خواهد آمد.
آن مرد در باران خواهد آمد.
آری…
امام زمان خواهد آمد.
او می آید تا غم و رنج روزگار را ریشه کن نماید.

سه شنبه که می رسد،  بهانه ایی می شود برای ذکر نام عزیزترینی که در شلوغی های زندگی گم شده است! سه شنبه که می آید، دل بی تاب می شود برای عزیزی که در این دنیای خاکی غریب ترین آدم روی کره زمین است! آری مولای من!  سه شنبه ها شروع دوباره ایی است برای جمعه ایی که شاید تو بیایی!

#به_قلم_خودم

یوسف زهرا تنهاست.

روز را به شب با گناه سپری می کنم و لحظه ایی یاد امام زمان “عج الله تعالی” را به دل راه نمی دهم!

برای ویروس منحوس کرونا این همه دغدغه دارم و سعی می کنم خودم را نجات دهم اما انگار نه انگار آقای ما هزاران سال است که منتظر است تا به خودمان آییم و ظهورش فرا رسد.

شرم و حیا را قورت داده ایم و لیوان آبی رویش نوش جان کرده ایم ولی به محض رسیدن سختی و مشکل زبان به شکوه و گلایه باز می کنیم!

دلم در دوراهی انتظار، چشم انتظار است تا بین آمدن یا نیامدنت یکی را انتخاب کند!

برایِ آمدنت دستانم را به آسمان بلند کرده‌ام و بر لبانم ذکرِ “اللهم عجل لولیک الفرج ” است، دعا پشت دعا می‌کنم تا بیایی.

اما! 

روز را به شب سپری می‌کنم و گناه پشت گناه، دلت را می‌شکنم! با گناهانم، آمدنت را به تأخیر می‌اندازم! مانع آمدنت می‌شوم و نیامدنت را بر سرِ کوچه و بازار، فریاد می‌زنم!

دلم از این دو انتخابم، حیران و سرگردان است و نمی‌داند به کدام سوی برود؟!

مات و مبهوت مانده که آمدنت را بپذیرد یا نیامدنت را!