یاس کبود۱۴

معمولا یادآوری خاطرات غم‌انگیز، برای همه تلخ است و مردم از آن بیزارند. هرگاه عزیزی از دست می‌دهیم. بعد از مدتی آن غم و اندوه روز اول از بین می‌رود. دچار فراموشی می‌شویم و این فراموشی نعمتی از جانب خداوند است. 

اما بعد از ۱۴۰۰ سال هنوز داغ و خاطره حزن‌آور کربلا نه تنها سرد نشده بلکه سال‌به‌سال با شور و شعور بیشتری هم در حال افزایش است. امروزه می‌بینیم فقط شیعیان نیستند که اربعین پیاده به کربلا می‌روند. هر قومی، هر نژادی، هر مذهبی و دینی رهسپار این سفر معنویی می‌شوند. شوق و اشتیاق در چهره‌هایشان موج می‌زند. با خود زمزمه می‌کنند: 

“سلام بر آن کسی که حتی با تحریم آب با ظلم بیعت نکرد و پرپر شدن عزیزانش کوچکترین تردیدی به خود راه نداد و استقامت کرد”

#به_قلم_خودم