یاس کبود۱۴

معمولا یادآوری خاطرات غم‌انگیز، برای همه تلخ است و مردم از آن بیزارند. هرگاه عزیزی از دست می‌دهیم. بعد از مدتی آن غم و اندوه روز اول از بین می‌رود. دچار فراموشی می‌شویم و این فراموشی نعمتی از جانب خداوند است. 

اما بعد از ۱۴۰۰ سال هنوز داغ و خاطره حزن‌آور کربلا نه تنها سرد نشده بلکه سال‌به‌سال با شور و شعور بیشتری هم در حال افزایش است. امروزه می‌بینیم فقط شیعیان نیستند که اربعین پیاده به کربلا می‌روند. هر قومی، هر نژادی، هر مذهبی و دینی رهسپار این سفر معنویی می‌شوند. شوق و اشتیاق در چهره‌هایشان موج می‌زند. با خود زمزمه می‌کنند: 

“سلام بر آن کسی که حتی با تحریم آب با ظلم بیعت نکرد و پرپر شدن عزیزانش کوچکترین تردیدی به خود راه نداد و استقامت کرد”

#به_قلم_خودم

​چهل غروب غم‌انگیز گذشت. کبوتران شکسته‌بال و زخمی هستند. به زمین بلا می‌رسند. آه از چهل روز پیش و آن همه مصیبت که دیدند. خاطرات تلخ آن روز نحس در ذهن‌ها تداعی می‌شود. هرکس به دنبال عزیزی می‌گردد. کبوتری زخمی‌تر از همه است. روزهای فراغ را سپری کرده و اکنون 

به دنبال آشیانه‌ی عزیزش می‌گردد. از بالهای شکسته و خون‌آلودش می‌گوید. از دخت سه‌ ساله‌ای که در خرابه شام پرواز کرد. از رنج و محنت و بلا می‌گوید. از گرگهای خسته و درنده صحرا تعریف می‌کند. گرد غم بر چهره‌ها نشسته است. دلها زخمی و جانها خسته‌ هستند. دیدن عزیز و دردودل کردن اندکی از غم و غصه‌شان را می‌رباید.

#به_قلم_خودم

امام صادق “علیه‌السلام: كسي كه خدا خير او را بخواهد محبت امام حسين(ع) و محبت زيارتش را در قلبش مي گذارد و كسـي كـه

خدا بد او را بخواهد بغض حسين(ع) و بغض زيارتش را در دل او ميگذارد. 

 "بحار الأنوار، ج98 ص76″
🖋 این روزها چقدر این حدیث عیان و روشن است. با عمق وجود می‌شود آن را درک کرد. خداوند چنان محبت امام حسین “علیه‌السلام” را در قلب‌های شیعیان انداخته است، که از جان و مالشان برای زیارت اباعبدالله “علیه‌السلام”  و خدمت به زوار ایشان می‌گذرند. خادمهای مولا یک سال تلاش و کوشش می‌کنند و آنچه را به دست می‌آورند خرج ‌#اربعین_حسینی می‌کنند.

 بغض امام و زیارت را هم به قلب دشمنانش می‌اندازد. اکنون به چشم خود می‌بینیم برای رفتن مردم به زیارت کارشکنی می‌کنند.

به هر گل‌فروشی رسیدم، سراغ گلِ نرگس را گرفتم. هربار یک جمله را شنیدم “هنوز نیومده”

مولای من! فصل آمدنت کِی می‌رسد؟ دلها بیقرارند و چشمها به انتظار آمدنت. دلمان برای دیدن شکوفه نرگس لک زده است.

مولا‌جان! همه قدم در جاده می‌گذارند و ذکر لبانشان “اللهم عجل لولیک الفرج ” است. همچون کبوتران، آزاد و رها گشته‌اند. هوا و هوس را به کناری زده‌اند. نگاهشان فقط‌وفقط به بهشت بین‌الحرمین دوخته شده است. 

مولای ‌من! کاش حوالیِ این  روزهای دلگیر بانگ ” اناالمهدیت” گوشها را نوازش دهد و چشمهای کور و نابینا را با پیراهن یوسف‌وارت بینا کنی.

#به_قلم_خودم

درختان این روزها در حال عوض کردن لباسشان هستند. لباس سبز را از تن به در می‌آورند و جامه‌ی زردی می‌پوشند. نگاهشان که می‌کنی چهره‌شان زرد و بی‌جان است. به بیماری می‌مانند که دچار مرض شده و امروز و فردا است مرگش فرا برسد. حال آنکه این آغاز زندگی دوباره‌ای است. باید از نو متولد شوند. آلودگی را از خود دور و زندگی جدیدی آغاز کنند.
« فَانظُرْ إِلَی‌ََّ ءَاثَـَرِ رَحْمَت‌ِ اللَّه‌ِ کَیْف‌َ یُحْی‌ِ الاْ رْض‌َ بَعْدَ مَوْتِهَآ إِن‌َّ ذَ َلِکَ لَمُحْی‌ِ الْمَوْتَی‌َ وَ هُوَ عَلَی‌َ کُل‌ِّ شَی‌ْءٍ قَدِیرٌ ؛
 پس به آثار رحمت خدا بنگر که چگونه زمین را پس از مرگش زنده می‌گرداند. در حقیقت‌، هم اوست که قطعاً زنده کنندة مردگان است و اوست که بر هر چیزی تواناست‌. » (روم‌،آیه 50) 

آری حیاتی دوباره می‌یابند و زندگی را از سر می‌گیرد.

و این است رحمت پروردگار، رحمتی که شامل همه می‌شود.

 اگر مرتکب گناهی شدیم بعد از پشیمانی و توبه کردن، تولدی دوباره می‌یابیم و زندگی جدیدی را آغاز می‌نماییم.

#به_قلم_خودم