یاس کبود۱۴

دلم به حالِ وبلاگم می‌سوزد. به حال خود رهایش کرده‌ام. دیگر نه لقمه نانی به او می‌دهم نه جرعه‌ای آب تا عطشش را فرو نشاند! چه سوت و کور شده است. مهمان‌ها می‌آیند و می‌روند اما من حتی حوصله ندارم تا حای جواب سلام‌شان را دهم و به آنها خوش‌آمد گویم!… بیشتر »