یاس کبود۱۴

روزگار تلخی را پشت سر می گذاریم. آرامش از بینمان رخت بسته و جایش را اضطراب و دلهره گرفته است.

حتی عزیزی از خودمان که بیمار می شود از او دوری می کنیم تا مبادا ما هم گرفتار این ویروس منحوس نشویم.

دلم لک زده برای آرامش قبل،

دلم هوای آزادانه رفتن به همه جا را کرده، 

دلم فقط کمی بدون ماسک قدم زدن می خواهد.

دلم برای سفیدی وضعیت شهرم تنگ شده تا اعلام کنند از قرمز بودن نجات پیدا کرده ایم.

خدایا!

می دانیم 

کفاره گناهان مان ما را به اینجا کشانده است.

می دانیم

ناشکری کردیم که اینگونه تاوان پس می دهیم.

خدایا 

به دادمان برس که امروز سخت محتاج نگاه تو هستیم!

دیدگاه علما و مراجع تقلید درباره برگزاری آیین های محرم در شرایط کرونا

این نکته را هیچ وقت فراموش نکنیم اخلاق بد مانند بیماری کروناویروس مسری است.

دیده اید ماسک و دستکش می زنیم، در خیابان که راه می رویم از جای خلوت عبور می کنیم، در جاهای عمومی فاصله اجتماعی را رعایت می کنیم تا مبادا کسی مبتلا باشد و به ما هم انتقال دهد؟!

سیئات و اخلاق بد هم همین طور هستند با متکبر و حسود که نشست و برخاست کنی کم کم تو هم آلوده می شوی و وقتی به خود بیایی دیگر برای ترکشان کاری از دستت ساخته نیست!

پس ای عزیز!

پیشگیری بهتر از درمان است تا می توانی از معاشرت با کسانی که اخلاق بد دارند دوری کن!

با اینکه این روزهای کرونایی با درد و رنج مشغول گذران زندگی هستیم اما جاهایی هم لبخند بر لبان مان نقش می بندد!

عزیزمن!

کرونا با کسی شوخی ندارد با وجود ذره بودنش که به چشم نمی آید اما روزانه خیلی ها را به کام مرگ می کشاند.

از هم فراری هستیم و سعی می کنیم فاصله اجتماعی را رعایت کنیم اما تا مجلس ختم یا شادی فرا می رسد همه ماسک به صورت در مراسم شرکت می کنیم! ماسک زدن و شیون کردن نمی دانم چه صیغه ایی است که این روزها در مجالس ختم دیده می شود؟!

وقتی گفته می شود فاصله اجتماعی، خب عزیزجان باید رعایت کرد نه مراسم را بگیری و بعد با ماسک در برابر مردم به صف شوی!

عروسی ها هم که خدا بده برکت بدون رعایت پروتکل های بهداشتی،  نفس شان به هم می خورد و فاجعه به بار می آورد!

چه می شد اگر مدتی این فرهنگ بین مردم جا می افتاد که به خاطر سلامتی خودشان و اطرافیان شان هم که می شد تمام مراسمات تعطیل می شد!

“ای انسان چه چیز تو را در برابر پروردگارت مغرور کرد”

به این روزهای پردلهره نگاه می کنم به این آیه بیشتر ایمان می آورم.

ویروس کوچک اما هیولا چه هول و هراسی به تمام جهان انداخته است!

من انسان که این همه پرادعا هستم پس چرا توان مبارزه با این ویروس را ندارم؟!

خداوند خلقم کرده تا اینگونه آرامش را از جهان بگیرم؟! 

خدای مهربان به من عقل و اندیشه داد تا در خدمت خلق باشم نه به ضرر جهان گام بردارم!

اندکی اندیشیدن شاید ایمانم را بهبود بخشد و از این خودخواهی و غرور دست بردارم.