یاس کبود۱۴

روزگار تلخی را پشت سر می گذاریم. آرامش از بینمان رخت بسته و جایش را اضطراب و دلهره گرفته است.

حتی عزیزی از خودمان که بیمار می شود از او دوری می کنیم تا مبادا ما هم گرفتار این ویروس منحوس نشویم.

دلم لک زده برای آرامش قبل،

دلم هوای آزادانه رفتن به همه جا را کرده، 

دلم فقط کمی بدون ماسک قدم زدن می خواهد.

دلم برای سفیدی وضعیت شهرم تنگ شده تا اعلام کنند از قرمز بودن نجات پیدا کرده ایم.

خدایا!

می دانیم 

کفاره گناهان مان ما را به اینجا کشانده است.

می دانیم

ناشکری کردیم که اینگونه تاوان پس می دهیم.

خدایا 

به دادمان برس که امروز سخت محتاج نگاه تو هستیم!

ایمان دارم

 به اینکه خدایی هست که از رگ گردن به ما نزدیک تر است!

ایمان دارم 

به اینکه خدایی هست در همین نزدیکی من و تو!

ایمان دارم 

به اینکه نگاه مهربانش امید من و تو است!

ایمان دارم 

به اینکه او تنهایمان نمی گذارد!

پس 

بسپار به او زندگی را 

بسپار به او همه چی را 

بسپار به او آینده را

خدایا!

هربار توبه کردم و هوای نفسم من را سرگرم لهو و لعب دنیا کرد و توبه ام را شکستم.

پروروگارا! 

هربار قول دادم که این بار دیگر توبه ام، توبه نصوح است اما چند ساعتی بیشتر پای قولم نماندم و قولم را فراموش کردم.

الهی! 

تو هستی که می پوشانی، می بخشی

و به رویم نمی آودی شکستن عهدهایم را،

پس این بار هم به رویم نیار قول هایی که به تو دادم و هوا و هوس باعث فراموشی شان شد!

🌷 الهی!

گفتی:

“أدعونی أستجب لکم”

من هم تو را خواندم و یقین دارم به اجابتت!

اجابت دعایم از جانب تو امید به زندگی را در من زنده گرداند و باعث شد

پلکِ دلم چون قاصدکی خوش‌خبر  شود و لطف، رحمت و مهربانی تو را برایم به ارمغان آورد!

حال نوبتی هم باشد نوبتِ من است تا این لطف و مهربانی را به بندگانت هدیه دهم!

مهربانی، شبنمِ صبحِ دل‌انگیزِ بهاری است بر روی گل‌ها که طراوت می‌بخشد!

خداوندا! 

چند صباحی است گردِ اندوه و دلهره بر همه جاےِ شهر پاشیده شده است.

به هر کجا می‌نگرے یأس و ناامیدے بر چهره‌ها جا خوش کرده و خیالِ رفتن ندارد!

خدایا! 

درد و درمان را تو می‌دهی. اما این بار بشر دردے داده  که خود نیز در کارِ خویش وامانده و درمان این درد فقط در دستان توست!

پس فقط و فقط به خودت امید داریم تا دوباره شادی  و آرامش را به روح و روانِ این مردم باز گردانی و این بیماری را ریشه‌کن کنی!