یاس کبود۱۴

سرد و بی‌روح کوچه‌ای
دیوسرشتی در کمین
با چنگال‌هایی زمخت
بی‌دفاع، مادری می‌زد
نام او، ام‌الائمه
آسمان نورش بِرفت
چشمانِ او دیگر ندید
محو شد نور از دیدگان
فرش شد روی زمین
برگ از برگ گل، وا شد
روی زمین آلاله شد
چادرش خاکیِ‌خاکی
زیرلب زمزمه یاعلی
بر بالین مادر آمد، فرزند
گریان چون ابر بهاری
می‌زد صدا مادر
کودکانه می‌کشید، دست
روی یاسِ کبودِ حیدری
پیچید در کوچه‌ها
بوی نرگس و آلاله
پر شد فضا از عطر گل
آمد، فریاد مهدی‌اش
می‌گیرم انتقام روزی
مادر، از چادر خاکیت
از اشک‌هایِ حسنینت
از قتل نابهنگام محسنت
از زخم مسمارِ سینه‌ات

✏ز. یوسفوند

تو را می‌خوانم
با چشمانی منتظر
از میان کوچه‌های عمر
در زمستان‌های سرد و برفی
کنار منقل‌های زغالِ آخته
با شب‌های بلند و طولانی
تو را می‌خوانم
زیر آسمان لاجوردی
با ابرهای بهاری و غرششان
زیر قطره‌های مروارید و شبنم
تو را می‌خوانم
بر روی فرشِ سبزرنگ و زیتونی
زیر درختانِ پربار گیلاس
و عطرِ خوشِ نرگسِ صحرا
تو را می‌خوانم
با چشمان امیدوار
و دو پای خسته
با آوای ترنمِ موسیقیِ گوش‌نواز
و دل‌انگیرِ خش‌خش روی برگها
تو را می‌خوانم
و می‌دانم که می‌آیی
از کوچه‌های غم‌انگیز مدینه
با بانگ خوش اناالمهدی
و انتقامی از پهلویِ شکسته‌ی مادر

✏ز. یوسفوند

مادر ای مونس شب های تارم
مادر ای درمان دردهای زارم
مادر ای محرم اسرار و رازم
مادر ای مرهم زخم های تنم
بودی انیس دوران کودکیم
شانه بود و می کشیدی بر موهایم
مادر تو غریبانه رفتی ز پیشم
به حال خودم گذاشتی با دردهایم
کاش می شدم فدای تو با نفسهایم
تا بمانی برای من در کودکی هایم
با بوی خوشت من مست مستم
با دستان مهربانت خوشبخت خوشبختم
نرو ای جان مادر نکن رهایم
سنی ندارم، تا شوم مادر ز برای حسنینم
بشکند دستان بی مهر دشمن تو
که بشکست پهلوی تو ای مهربانم

✏ز.یوسفوند