یاس کبود۱۴

الهی!

دلم خوش است، به سفره‌ای که پهن کرده‌ای.

بی‌منت می‌بخشی و نعمت می‌دهی.

الهی!

دلم خوش است، به آغوشی که سراسر گیتی گشوده‌ای و رحمت خود را شامل حال همه می‌کنی.

الهی!

چه گویم! زبان قاصر از بیان بزرگی تو و چشم ناتوان از دیدن نعمت‌های بیشمارت.

#به_قلم_خودم

​بعضی انسان‌ها، خورشید هستند. از گرمای وجودشان به دیگران می‌بخشند.

نورشان، روشنی‌بخش است و برطرف‌کننده‌ی ظلمات.

نور و گرمایشان همیشگی و همه‌گیر است.

بعد از بخشیدن، ریا نمی‌کنند و منت نمی‌گذارند.

اما دسته‌ای هم شمع هستند. نورشان کم است و گرمایی ندارند.

بخشیدنش هم آنقدر کوتاه است که بعد از لحظاتی، تاریکی همه‌جا را فرا می‌گیرد. 

حال که میخواهیم روشنی‌بخش باشیم، خورشید بودن بهتر است و نیکوتر.

#روشنی_بخش

​هنر این نیست، وقتی هوا صاف است، تو هم آرام باشی. چیزی تو را قلقلک نداده است، تا ببینی “چند مرده حلاجی.”

آری وقتی همه‌جا امن و امان است، هیچ فشاری بر روی تو نیست که درونت را نشان دهی.

هنر این است، که در طوفان مشکلات و سختی‌ها، آرام و قرار داشته باشی.

در این لحظه است که باطنِ هرکس او را لو می‌دهد و آنچه را پنهان داشته، در معرض دید همگان قرار می‌دهد.

#رسالت_طلبه_تبلیغ_دین

#به_قلم_خودم

​زندگی، پیراهن خوش‌نقش‌‌ونگاری است. وقتی برای اولین بار آن را پوشیدیم، شادی مضاعفی وجودمان را فراگرفت. غرق در رویا بودیم و فکر می‌کردیم پیراهنمان همیشه مثل روز اول باقی می‌ماند.

روزها سپری می‌شد و ما بزرگتر می‌شدیم. آنچنان حواسمان به این پیراهن زیبا بود، که فراموش کردیم، هدفمان برای زندگی در دنیا،  کمال و رسیدن به خدا است.

ما برده و مطیع شدیم و زندگی صاحب‌اختیار و مولا.

هر آنچه را گفت، به جان و دل پذیرفتیم. وقتی به خود آمدیم، وقت تمام شده بود و باید برگه‌ را تحویل می‌دادیم.

پیراهنی که ابتدا با کلی ذوق و شوق پوشیده بودیم و فکر می‌کردیم، هیچ‌وقت کهنه نمی‌شود. اکنون باید دور انداخته می‌شد. چه لحظات سختی است، دل کندن از زندگی که در آن غرق بودیم.

لباس را که به تن می‌کردیم، در خیالِ خود در این اندیشه بودیم که زندگی همیشه سرشار از شادی است، نمی‌دانستیم، مسیر آنقدر پرپیچ‌وخم است، که لوازمش صبر است و شکیبایی.

باید ورزیده شد و خمیرمایه‌مان ورز داده شود، تا برسیم به جایی که غیر او را نبینیم.

#زندگی_زودگذر

#رسالت_طلبه_تبلیغ_دین

#به_قلم_خودم

دلتنگ شهدا هستم.همانهایی که عطر وجودشان عالمی را مست و بیهوش می‌کند.  کاش گذری بر کوچه‌های تنگ و تاریک قلبمان داشته باشند.

تا از روشنی وجودشان، شعله‌ای برگیریم و به آن چشمِ دل را نورانی گردانیم.

إی شهدا! فاصله ما با شما اندک،  پیچ و خم راه وحشتناک است.

به هر طرف می‌نگری، اژدهایی راه را سد کرده است و ما را از حرکت به سوی شما باز می‌دارد.

دستانمان یاری شما را می‌طلبند، تا به مقصد امن و امان الهی برسند.

#شهدا

#به_قلم_خودم